Ένας γέρος μού ζήτησε τσιγάρο
κι εγώ προσεκτικά έβγαλα δύο.
«Ψάχνω για δουλειά. Θα σταθώ
στον ήλιο και θα καπνίζω».
Κουρελής σχεδόν και τρελαμένος
και στηριζότανε στον θάνατο.
Παγωμένη ημέρα, πράγματι, τα φορτηγά
φορτωμένα και βαριά σαν πόρνες γερασμένες
βροντούσαν και μπερδεύονταν στους δρόμους…
Πέφτουμε σαν μαδέρια από πάτωμα που σαπίζει
καθώς ο κόσμος πασχίζει να φέρει στο φως το κόκαλο
που βαραίνει τον εγκέφαλό του.
(ο Θεός μέρος μοναχικό χωρίς φιλέτο.)
Είμαστε πουλιά που πεθαίνουν
είμαστε πλοία που βουλιάζουν─
ο κόσμος τραντάζεται εναντίον μας
κι εμείς
πετάμε έξω τα χέρια μας
κι εμείς
πετάμε έξω τα πόδια μας
σαν το φιλί θανάτου της σαρανταποδαρούσας:
όμως αυτοί αβρά σπάζουν τις ράχες μας
και αποκαλούν το δηλητήριό μας «πολιτική».
Λοιπόν, καπνίζαμε, αυτός κι εγώ─ μικροί άνθρωποι
τσιμπολογώντας σκέψεις ψαροκέφαλα…
Όλα τα άλογα δεν μπαίνουν μέσα,
και καθώς παρακολουθείς τα φώτα των φυλακών
και των νοσοκομείων να αναβοσβήνουν,
και οι άνθρωποι χειρίζονται τις σημαίες τόσο προσεκτικά σαν τα μωρά,
θυμήσου το εξής:
είσαι ένα σθεναρό όργανο από
καρδιά και κοιλιά, προσεκτικά σχεδιασμένο─
έτσι αν πάρεις αεροπλάνο για την Σαβάνα,
πάρε το καλύτερο˙
ή αν φας κοτόπουλο επάνω σε βράχο,
κάνε το ζώο πολύ ξεχωριστό.
(Εσύ το λες πουλί˙ εγώ λέω τα πουλιά
λουλούδια.)
Και αν αποφασίσεις να σκοτώσεις κάποιον,
σκότωσε τον οποιονδήποτε και όχι συγκεκριμένα:
κάποιοι φτιάχτηκαν από ξεχωριστότερα, πολυτιμότερα
κομμάτια: μη σκοτώσεις
εάν προτίθεσαι
κάποιον πρόεδρο ή Βασιλιά
ή τον οποιονδήποτε
πίσω από γραφείο─
ουράνια τα ύψη τους
φωτισμένες οι συμπεριφορές τους.
Εάν αποφασίσεις,
πάρε εμάς
που στεκόμαστε, καπνίζουμε και στραβοκοιτάμε˙
σκουριάσαμε από τη θλίψη και
αρρωστήσαμε
από το να σκαρφαλώνουμε σκάλες σπασμένες.
Πάρε εμάς:
ποτέ δεν ήμασταν παιδιά
σαν τα παιδιά σου.
Δεν καταλαβαίνουμε τα ερωτικά τραγούδια
σαν την ερωμένη σου.
Τα πρόσωπά μας σπασμένο λινόλαιο,
τσακισμένα από τα βαριά, σίγουρα
βήματα των αφεντικών μας.
Βαλλόμαστε με κοκκινομάλλες,
σπόρους παπαρούνας και γραμματική στομφώδη˙
σπαταλάμε ημέρες σαν τρελά μαυροπούλια
και προσευχόμαστε για νύχτες αλκοολικές.
Τα άρρωστα από μετάξι ανθρώπινα χαμόγελά μας τυλίγονται τριγύρω
μας σαν κάποιου άλλου τον χαρτοπόλεμο:
δεν ανήκουμε καν στο Κόμμα.
Είμαστε σκηνή σχεδιασμένη με κιμωλία από το
άρρωστο λευκό πινέλο της Ηλικίας.
Καπνίζουμε, κοιμισμένοι σαν πιάτο με σύκα.
Καπνίζουμε, νεκροί σαν ομίχλη.
Πάρε εμάς.
Ένας φόνος στην μπανιέρα
ή κάτι γρήγορο και χτυπητό˙ τα ονόματά μας
στις εφημερίδες.
Γνωστοί, επιτέλους, για μία στιγμή
σε εκατομμύρια απερίσκεπτα και αποβλακωμένα μάτια
που κρατάνε τους εαυτούς τους κρυφούς
για να τρεμοπαίξουν και να λάμψουν
με τα κακά επαρχιώτικα πειράγματα
των επηρμένων, παραχαϊδεμένων σωστών κωμικών τους.
Γνωστοί, επιτέλους, για μία στιγμή,
όπως αυτοί θα είναι γνωστοί
και όπως εσύ θα είσαι γνωστός
από έναν γκρίζο άνδρα πάνω σε γκρίζο άλογο
που κάθεται και χαϊδεύει ένα σπαθί
μεγαλύτερο από τη νύχτα
μεγαλύτερο από του βουνού την οδυνηρή ραχοκοκαλιά
μεγαλύτερο από όλες τις κραυγές
που εκτοξεύτηκαν σαν βόμβες από λαιμούς
και εξερράγησαν σε μία καινούργια, λιγότερο σχεδιασμένη
γη.
Καπνίζουμε και τα σύννεφα δεν μας παρατηρούν.
Μία γάτα περνάει και τρίζουνε τα κόκαλα του Σέξπιρ.
Λίπος, λίπος, λαμπάδα σαν κερί: οι σπονδυλικές μας στήλες
χαλαρές και η συνείδησή μας καίγεται
άδολα
το εναπομένον φιτίλι της ζωής
μας μοιράστηκε με το δελτίο.
Ένας γέρος μού ζήτησε τσιγάρο,
μου είπε τα προβλήματά του
και είπε
το εξής:
πως έγκλημα η Εποχή,
το Έλεος μάζευε τους βώλους
και το Μίσος τα
μετρητά.
Ίσως να ήταν ο πατέρας σου
ή ο δικός μου.
Ίσως να ήταν άγιος
ή σεξομανής.
Μα ό,τι και αν ήταν,
είχε καταδικαστεί
κι εμείς στεκόμασταν στον ήλιο
καπνίζαμε
και κοιτούσαμε τριγύρω
με το πάσο μας
για να δούμε τον επόμενο στην
ουρά.
Μετάφραση: Χρίστος Αγγελακόπουλος
Από την συλλογή Longshot poems for broke players, 1961.
Φωτογραφία: Ulf Andersen
