Σιχαίνομαι την ποίηση
όπως την πρέζα ένας τοξικομανής
που να την αγοράσει αδυνατεί,
αναγκάζεται σε οτιδήποτε χρειάζεται να προβεί
ώστε να την εξασφαλίσει
και συχνότατα
δε θα του προσφέρει καμία ορμή,
απλά τους τρόμους θα απομακρύνει
για ακόμα μία ώρα.
Σιχαίνομαι την ποίηση
όπως ένα ζευγάρι παντρεμένο
που δεν πιστεύει στον χωρισμό
και ο ένας τον άλλον σπρώχνει στον γκρεμό.
Σιχαίνομαι την ποίηση όπως οι Ανώνυμοι Αλκοολικοί
αποστρέφονται το ποτό
και οργανώνουν συναντήσεις να μιλήσουν για αυτό.
Σιχαίνομαι την ποίηση
όπως ένας άθεος τον Θεό
που προτάσσει τη γροθιά του
σε μία άδεια τρύπα στον ουρανό.
Και όσο περισσότερη ακούω
τόσο το μίσος μου φουντώνει ολοένα
που συνεχίζω να την γράφω χωρίς σταματημό.
Ιδού εγώ.
Μετάφραση: Χ. Αγγελακόπουλος
Pingback