Κάποτε, το τέρας που κρύβουμε μέσα μας φανερώνεται, ξεπηδάει, και μαζί του ανοίγει η τερατώδης, καταχθόνια άβυσσος της ψυχής μας. Μάταια βάλθηκαν να ανιχνεύσουν και να εξορκίσουν τις πηγές του μίσους. Πώς θα μπορέσουμε να απαλλαγούμε από αυτήτην κόλαση; Προκαλώ φόβο στον ίδιο μου τον εαυτό, και μπροστά σε κάθε νέο πρόσωπο με πιάνει πανικός: ποια είναι η κόλαση, τι είδους κόλαση καλύπτεται πίσω από αυτή την όψη;
Αυτό που πρώτα γνωρίζεις σε κάθε άνθρωπο είναι η ευγένειά του, η συστολή του. Δεν πρέπει να πας πιο μακριά, θα πέσεις στο χάος. Ποιον έχεις σκοτώσει, έστω και νοερά, εσύ που φοράς τα καλά σου ρούχα; Κι εσύ, ομορφούλα μου, πόσους θέλησες να σκοτώσεις, ποιους θα ‘θελες να σκοτώσεις ακόμη; Θα ‘θελες να σε βοηθήσω να καταστρέψεις τις ζωές που σε ενοχλούν;… Ο κόσμος, αφού δεν είναι παράδεισος, μόνο κόλαση μπορεί να είναι. Όπου υπάρχει επιθυμία, υπάρχει εξουδετέρωση της επιθυμίας, στέρηση, κόλαση. Ποιος δεν επιθυμεί τα πάντα, ακόμα και όταν ξέρει πως δεν τα επιθυμεί όλα; Ο κόσμος δεν μου ανήκει, κανένας και τίποτε δεν μας ανήκει: ποιος έχει τη σοφία να το παραδεχτεί με όλη του την καρδιά, ποιος δέχεται να μην κατέχει τίποτε; Ονειρεύομαι αθλητές αγώνων ταχύτητας οι οποίοι, με το σφύριγμα της εκκίνησης, θα αποτείνονται ευγενικά ο ένας στο άλλον: «Μετά από σας, κύριε• περάστε πρώτος!» – «Μα τι λέτε, περάστε σεις!…»
Όμως ο αληθινός σκοπός του αγώνα δεν είναι αυτός που φαίνεται. Εκείνος που θέλει να φτάσει πρώτος (και ποιος δεν θέλει να φτάσει πρώτος!) είναι καθοίκι. Ασφαλώς. Όμως ο αληθινός σκοπός του αγώνα –που μας τον κρύβει ο φαινομενικός σκοπός-, εκείνο που επιθυμούμε πέρα από την επιθυμία και παρά την επιθυμία μας, μας δικαιώνει, μας ξεπληρώνει –όχι ηθικά• τι είναι, άλλωστε, η ηθική;-, αφού αυτός ο σκοπός επιβεβαιώνει πως είμαστε πράγματι πέρα από τα όριά μας, πως δεν έχουμε όρια.
Απόσπασμα από το βιβλίο Ψηφίδες Ημερολογίου
Μετάφραση: Αντώνης Καραβασίλης
