Η προσέγγιση της Ελλάδας μου προξενεί πάντοτε την ίδια ευχαρίστηση -ένα είδος ευθυμίας. Μου φαίνεται ότι επιστρέφω σπίτι μου. Στη Γαλλία, δυστυχώς, δεν αισθάνομαι πλέον σαν στο σπίτι μου. Όσο περνούν τα χρόνια και ξεμακραίνω από την εποχή που το μυαλό δεν είχε ακόμα αρχίσει να ορίζει τις αισθήσεις, γυρνώντας πίσω βρίσκω αχνάρια του έρωτα που είχα ανέκαθεν για τα αγόρια.
Λάτρευα πάντα το δυνατό και το όμορφο, αυτό που εγώ πιστεύω πως πρέπει να τ’ ονομάζουμε ωραιότερο φύλο. Το δυστύχημα μ’ εμένα ήταν ότι βρισκόμουν στα χέρια μιας κοινωνίας που αντιμετώπισε το ασυνήθιστο σαν αντικείμενο ντροπής και το καταδίκαζε. Βασανιστικά μας υποχρέωνε ν’ αλλάξουμε και να καταπνίξουμε τις ιδιαίτερες κλίσεις μας.
Ο ομοφυλόφιλος αναγνωρίζει τον ομοφυλόφιλο, όπως ο Εβραίος τον Εβραίο. Τον ανακαλύπτει πίσω από απ’ οποιαδήποτε μάσκα, και σας διαβεβαιώνω γι’ αυτή μου την ικανότητα να τον ανακαλύπτω ακόμα και ανάμεσα στις γραμμές του πιο αθώου βιβλίου. Τούτο το πάθος είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο συνηθίζουν οι ηθικολόγοι να ισχυρίζονται ότι είναι.
Γιατί, όπως υπάρχουν γυναίκες ομοφυλόφιλες, γυναίκες με ολοφάνερα τα γνωρίσματα της λεσβίας, που όμως, αφού κάνουν έρωτα με τη δική τους, ψάχνουν να βρουν μετά σαν τρελές κάποιον άντρα, έτσι υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι άντρες, που αφού κάνουν έρωτα με τον δικό τους, μετά ψάχνουν να βρουν γυναίκα.
Υπάρχουν όμως και ομοφυλόφιλοι άντρες που δεν έχουν ξεκαθαρίσει μέσα τους τι ακριβώς θέλουν, κι έτσι ζουν μια ολόκληρη ζωή μέσα σε ταραχή και ανησυχία. Κι αυτό το αποδίδουν σε μια ντροπαλοσύνη που τους διακρίνει.
****************************
Ο πατέρας μου κι εγώ μοιάζαμε. Είχαμε τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά. Μόνο που εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ ποια ήταν η αληθινή του κλίση. Στην οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ μας, εκείνος, αντί να προσπαθήσει να συνειδητοποιήσει βάδιζε σε λάθος μονοπάτια, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ήταν αυτό που έφταιγε, τι ήταν αυτό που τα ‘κανε όλα ανούσια, κι ένιωθε τη ζωή να κρέμεται πάνω του βαριά, ασήκωτη.
Αν είχε ανακαλύψει αυτό που ήθελε, αν είχε συνειδητοποιήσει τις κινήσεις του, που χαρακτήριζαν την προσωπικότητα του, θα είχε κεραυνοβοληθεί. Στις μέρες του ένας άντρας θα είχε αυτοκτονήσει για μικρότερες αιτίες. Όμως όχι! Έζησε μέσα σ’ αυτή την άγνοια και αποδέχθηκε το βάρος μιας ανούσιας και καταπιεσμένης ζωής. Άλλωστε σ’ αυτή του την άγνοια οφείλω την ύπαρξη μου στη ζωή. Με θλίβει όμως αυτό το γεγονός. Γιατί θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο πατέρας είχε γνωρίσει αυτές τις χαρές. Πολύ πίκρα θα είχε λήψη από τη ζωή μας.
Απόσπασμα από Το λευκό βιβλίο
Φωτογραφία: Philippe Halsman
