Μαρία Πολυδούρη – Δεν καρτερώ το θάνατο..

Δὲ καρτερῶ τὸ θάνατο, εἶνε βαριὰ ἡ ψυχή μου.

Δέ μου ταιριάζει ἀγέρωχα νὰ σβήσω, ξαφνικά.

Μ᾿ ἔδεσε ἡ μνήμη στὸ ἅρμα της καὶ μὲ τὴν ταραχή μου

ξυπνοῦν ὅλα ποὺ νόμιζα πὼς πέθαναν γλυκά.

Ξυπνοῦνε τόσο ἀγνώριστα στοῦ μαρτυρίου τὴν ὥρα.

Κ᾿ ἡ παιδικά μου ἁγνότητα, ποὺ ἔσκυβα στὄνειρό της

νοσταλγικὴ καὶ τρυφερή, μὲ παραστέκει τώρα

ἐφιαλτικὴ σὰ νάφταιξα κάποτε στὸν καιρό της.

Μὲ σέρνει ἡ μνήμη μου παντοῦ καὶ δὲν ἀναγνωρίζω

τὸ ὅ,τι ἔζησα- ἡ κατάρα μου τὸ ἐρείπωσε. Περνῶ

καὶ δὲν τολμῶ τὰ χέρια μου νὰ ὑψώσω, μὰ δακρίζω

καὶ κρύβω καὶ τὸ δάκρι μου, μάταιο καὶ ταπεινό.

Θαρθῆ κάποτε ὁ θάνατος, ὅταν φριχτὰ ἡ ψυχή μου

θὰ λοιώση ὅλο τὸ σῶμα μου στὸν ἴδιο της καημό,

θαρθῆ τότε τὴν πρόσκαιρη ν᾿ ἀλλάξη φυλακή μου

σ᾿ ἄλλο μαρτύριο αἰώνιο καὶ σ᾿ ἄλλο παιδεμό.

Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google News