Και ξάφνου θ’ αχρηστευθούν οι χιλιάδες λέξεις με τις οποίες ονοματίζαμε τα πράγματα, τα πρόσωπα των ανθρώπων, τις πράξεις, τα συναισθήματα, λέξεις που έβαζαν τον κόσμο σε τάξη, που έκαναν τις καρδιές να χτυπούν και τα αιδοία να υγραίνονται.
Συνθήματα, γκράφιτι σε δημόσια ουρητήρια, σε τοίχους στον δρόμο, ποιήματα και άσεμνα αστεία, τίτλοι ανάμνηση, επίγονος, νόημα, θεωρητικός, λέξεις με ελληνική ρίζα που καταγράψαμε σ’ ένα σημειωματάριο μαζί με την ερμηνεία τους, ώστε να μη χρειάζεται ν’ ανατρέχουμε κάθε φορά στο λεξικό, φραστικές διατυπώσεις, που άλλοι χρησιμοποιούσαν με φυσικότητα και για τις οποίες εμείς αμφιβάλλαμε αν κάποια μέρα θα είμαστε σε θέση να τις χρησιμοποιούμε “είναι αναμφισβήτητο ότι”, “οφείλουμε να επισημάνουμε ότι” φράσεις απεχθείς, που κανονικά θα έπρεπε να τις ξεχνάμε, πιο ανθεκτικές από άλλες, ακριβώς επειδή προσπαθούμε να τις απωθήσουμε,
“σαν γριά πουτάνα είσαι” φράσεις αντρών στο κρεβάτι τη νύχτα, “κάνε με ό,τι θες”, “έρμαιο στα χέρια σου είμαι”
ζω σημαίνω πίνω χωρίς να διψώ […]
λόγια δια παντός συνδεδεμένα με κάποια πρόσωπα – μ’ ένα συγκεκριμένο σημείο της εθνικής οδού 14, γιατί ένας περαστικός τα ξεστόμισε τη στιγμή ακριβώς που περνούσαμε αποκεί με το αυτοκίνητο και, κάθε φορά που θα ξαναπερνάμε, τούτα τα ίδια λόγια θ’ αναπηδούν μπροστά μας παραδείγματα γραμματικής, τσιτάτα, βρισιές, τραγούδια, φράσεις αντιγραμμένες σε εφηβικά ημερολόγια […]
λατινικά, αγγλικά, ρωσικά που έμαθα μέσα σε έξι μήνες για χάρη ενός Σοβιετικού και τα μόνα που θυμάμαι είναι “da svidania”, “ya tebia lioubliou karacho”
οι αντρικές λέξεις που δεν μας αρέσουν, “χύνω”, “τον παίζω”
αυτά που μάθαμε στο σχολείο και μας έδιναν την αίσθηση ότι θριαμβεύαμε επί ενός περίπλοκου κόσμου οι εκνευριστικές, ειπωμένες και χιλιοειπωμένες φράσεις των παππούδων, των γονιών, μετά τον θάνατό τους ήταν πιο ζωντανές από τα πρόσωπά τους, “μη σε νοιάζουν τι κάνουν οι άλλοι” […]
Τα πάντα θα σβήσουν σ’ ένα δευτερόλεπτο.
Το λεξικό που φτιάχνουμε από το λίκνο ως τον τάφο θα χαθεί. Σιωπή, και μήτε μια λέξη για να την εκφράσει. Τίποτα δεν θα βγαίνει από το ανοιχτό στόμα. Μήτε το “εγώ” μήτε το “εμένα”. Η γλώσσα θα συνεχίσει να μεταμορφώνει τον κόσμο σε λέξεις. Στις κουβέντες γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι θα είμαστε απλώς ένα όνομα, ολοένα και πιο πολύ δίχως πρόσωπο, μέχρις ότου εξαφανιστούμε μες στην αχανή ανωνυμία μιας μακρινής γενιάς.
Φωτογραφία: Αρχείο Mondadori
