Εἶναι τὸ χαμόγελό σου ποὺ δίνει φῶς στὰ μάτια σου.
Τὰ χρυσά σου βραχιόλια ποὺ ἀντανακλοῦν τὶς ἀχτίδες τοῦ
ἥλιου.
Τὰ σκουλαρίκια ποὺ κουβαλοῦν ὅλο τὸ μυστήριο τῆς ᾽Ανατολῆς
στὸ πέρασμά σου.
Τὰ δάχτυλα ποὺ πλέκουν μὲ χάρη τὰ μαλλιά σου.
῾Ικέτες σωρὸ πέφτουν στὰ γόνατά σου.
Πότε γιὰ νὰ θαυμάσουν τὸ ἀλαβάστρινο δέρμα σου
πότε γιὰ νὰ τοὺς χαρίσεις ἕνα μονάχα χαμόγελό σου.
Βρέθηκα καὶ ἐγὼ μπλεγμένος μαζί τους
στὸ γαϊτανάκι τῆς ὀμορφιᾶς σου.
᾽Αδυνατώντας νὰ ξεφύγω.
Τὰ βράδια ἀναρωτιέμαι
ἂν πρέπει κάποτε νὰ κόψω τὴν κορδέλα ποὺ μὲ δένει μαζί σου
ἢ νὰ συνεχίσω χωρὶς ἐλπίδα νὰ γυρίζω
–δορυφόρος τοῦ γέλιου σου–
μέχρι νὰ μπλεχτῶ τόσο πολύ,
ποὺ νὰ μὴν ὑπάρχει πιὰ ἐπιστροφή.
Φωτογραφία: Janine Rose
