Η γυναίκα που αγαπώ δεν ξέρει πλέξιμο
ξέρει να ονειρεύεται να ονειρεύεται να ονειρεύεται
και τα όνειρά της είναι σύννεφα γεμάτα χνούδια
φουσκωμένα με ελπίδα πολύχρωμη
μέσα στο σούρουπο που την αναζητεί
Ξέρει να σιδερώνει με ομορφιά
τα όμορφα τα κόκκινα τα μπλε
αυτά που βρίσκονται μες στη σκιά
παρέα με τα βότανα των αναμνήσεων
για τα μεγάλα βράδια του χειμώνα
Η γυναίκα που αγαπώ ξέρει να αγαπά
αυτό που είναι βαρύ όπως ο πόνος
και σκληρό όπως το αύριο
αυτό που είναι ανήσυχο
όπως οι μέρες της γιορτής
κι έτσι απʼ το χειρότερο
όλα καλυτερεύουν
Μετάφραση: Κώστας Ριτσώνης
