Η καταγωγή των ζυμαρικών δεν είναι εξακριβωμένη. Οι πρώτες αναφορές προέρχονται από γραπτά του Οράτιου, τον 1ον αιώνα π.Χ., όπου έκοβαν σε κομμάτια την ζύμη (νερό και αλεύρι) και την τηγάνιζαν. Ονομαζόταν λάγανον και ήταν καθημερινό γεύμα.
Τον 2ον αιώνα μ.Χ. βρίσκουμε και την πρώτη συνταγή από τον Αθηναίον τον Ναυκρατίτη.
“κάτιλλος δὲ ὀρνᾶτος ὁ λεγόμενος παρὰ ῾Ρωμαίοις οὕτως γίγνεται· θρίδακας πλύνας ξέσον καὶ ἐμβαλὼν οἶνον εἰς θυίαν τρῖβε τὰς θρίδακας, εἶτα τὸν χυλὸν ἐκπιέσας σελίγνιον συμφύρασον αὐτῷ καὶ συμπεσεῖν ἐάσας μετ’ ὀλίγον τρῖψον εὐτόνως, προσβαλὼν ὀλίγον στέατος χοιρείου καὶ πέπερι, καὶ πάλιν τρίψας ἕλκυσον λάγανον καὶ λειάνας ἐκτεμὼν κατάτεμνε καὶ ἕψε εἰς ἔλαιον θερμότατον εἰς ἠθμὸν βαλὼν τὰ κατακεκομμένα. ἄλλα πλακούντων γένη· ὀστρακίτης, ἀττανῖται, ἄμυλον, τυροκόσκινον”. (Δειπνοσοφισταί, 14, 57, 30).
Σχετικά με την ιστορία του Μάρκο Πόλο, ότι έφερε τα μακαρόνια από την Κίνα, είναι μύθος. Δημοσιεύτηκε στο Macaroni Journal, από εταιρεία, ώστε να προώθηση τα ζυμαρικά στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Κατά τον 14ον με 15ον αιώνα τα αποξηραμένα ζυμαρικά έγιναν ιδιαίτερα διάσημα. Χρησιμοποιούνταν, ιδιαίτερα, από τους ναυτικούς διότι μπορούσαν να τα αποθηκεύσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Με τα χρόνια, τα ζυμαρικά άρχισαν να κατασκευάζονται σε πιο εμπορική βάση. Με την εισαγωγή της ντομάτας στην Ιταλία, τον 16ον αιώνα, άλλαξαν τα πάντα διότι μπήκαν στην εξίσωση και οι σάλτσες. Μέχρι τότε συνδυάζονταν, κυρίως, με τυρί και πιπέρι ενώ τρώγονταν με τα δάκτυλα.
Σήμερα η διαδικασία παραγωγής έχει αλλάξει. Πλέον δεν γίνονται στα χέρια αλλά σε εργοστάσια. Η Ιταλία παραμένει “μάνα” των ζυμαρικών αν και όλες οι χώρες έχουν τα ζυμαρικά στο μενού τους, προσαρμοσμένα στα δικά τους γούστα.
Άιναφετς
August 25, 2020 at 10:49 am
Μετά από αυτό, μια μακαρονάδα “πέστο” είναι απαραίτητη! 😉
Έχω φτιάξει και μόνη ζύμη για μακαρόνια χωρίς μηχανή και θυμάμαι πόσο “άλλο πράγμα” είναι το φρέσκο και το σπιτικό!
Καλή μας όρεξη! 🙂
Chris Pinturicchio
August 25, 2020 at 11:02 am
Καλή μας όρεξη Στεφανία μου 🙂