“Καλή μου” της λέω
“υπάρχουν άντρες εκεί έξω που μαζεύουν ντομάτες, μαρούλια, ακόμα και βαμβάκι,
υπάρχουν άντρες και γυναίκες που πεθαίνουν στον ήλιο,
υπάρχουν άντρες και γυναίκες που πεθαίνουν στο εργοστάσιο για το τίποτα,
για πενταροδεκάρες…
Ακούω ανθρώπινες ζωές να γίνονται
κομμάτια…
δεν ξέρεις πόσο τυχεροί
είμαστε”
Απόσπασμα από το ποίημα “ακούω ανθρώπινες ζωές να γίνονται κομμάτια”
Άιναφετς
April 7, 2020 at 10:03 am
Εξαιρετικό… δεν ακούμε! 😉
Δες και αυτό:
https://ainafetst.wordpress.com/2019/06/12/%ce%bc%ce%ad%cf%87%cf%81%ce%b9-%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82/
Chris Pinturicchio
April 7, 2020 at 12:20 pm
Στεφανία μου σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο. Καιρό να τα πούμε. Διάβασα ξανά αυτό το post σου. Πανέμορφο