Με πείραζε που ήταν αδύνατη μαθήτρια, που δεν συγκεντρωνόταν να διαβάσει, που δυσκολευόταν να γράψει μια έκθεση στο σχολείο της. Δεν μου άρεσε που στο τρέξιμο ερχόταν πάντα τελευταία, που δεν μπορούσε να κάτσει φρόνιμα στην τάξη, που γελούσε συνεχώς και ήθελε να παίζει. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε μ’ αυτό το κορίτσι αλλά ήταν ευτυχισμένο όπως ήταν. Αγαπούσε τον εαυτό της, χαιρόταν γι αυτό που ήταν και δεν εξαρτιόταν από τους άλλους. Δεν την πείραζε τι κάνουν τα άλλα τα παιδιά. Απλά ήθελε να χαμογελά, να ήταν ευτυχισμένη. Μεγαλώνοντας έμαθα και εγώ απ’ αυτή τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος να λαμπυρίζουν τα μάτια σου και ας έχει μύρια προβλήματα στο κεφάλι σου. Πλέον δεν με πειράζει και τόσο…
amaliamou
May 27, 2018 at 4:21 pm
Με άγγιξε πολύ η συγκεκριμένη ανάρτηση..είναι σα να μιλά ο γιος μου. Προκειται για λογοτεχνικό κείμενο ή για κάποιο κορίτσι που γνωρίζετε;
Chris.Pinturicchio
May 28, 2018 at 4:45 pm
Καταρχήν Αμαλία να σε ευχαριστήσω για το σχόλιο σας. Η ανάρτηση μου είναι φανταστική και έχει να κάνει με τις σκέψεις που με ταλαιπωρούν καθημερινά.
ladytrinstories
June 2, 2018 at 8:33 am
Πολύ όμορφο. Νομίζω αυτό που όλοι μας θέλουμε κατά βάθος!!
Chris.Pinturicchio
June 2, 2018 at 9:08 am
Σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο. Να ‘ σαι καλά.