Tag: Ποιήση
Μενέλαος Λουντέμης – Μην αργείς
Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου, θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά, πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο
Nâzım Hikmet – Αυτοβιογραφία
[…] Υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν από βότανα, άλλοι από ψάρια, εγώ γνωρίζω από αποχωρισμούς. Κάποιοι άνθρωποι ξέρουν απ΄ έξω τ΄ όνομα κάθε άστρου εγώ γνωρίζω όλους τους πόθους κι όχι
Γαβριέλλα Κασάπη – Ψάχνω μία, ένα, δύο
Ψάχνω μία λέξη να με φωνάζει Ψάχνω ένα όνειρο να θέλω Ψάχνω δύο μάτια να κοιτάζω Ψάχνω μια αγκαλιά να με αντέχει Ψάχνω ένα μέρος να με αποδεχτεί Ψάχνω δύο
W.H. Auden- Αν ήξερα να σου πω
Ο χρόνος δε θα δείξει τίποτα, αλλά αυτό σ’ το είπα, ο χρόνος γνωρίζει μόνο το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε. Αν μπορούσα να σου πω, αν ήξερα, θα σ’
René Char – Έκανες πολύ καλά που έφυγες Arthur Rimbaud!
Έκαμες πολύ καλά που έφυγες, Arthur Rimbaud! Τα δέκα-οχτώ σου χρόνια τ’ ανυπότακτα στη φιλία, στην δυσμένεια, στην ηλιθιότητα των ποιητών του Παρισιού, όπως και στο βόμβισμα από τη στείρα
Κατερίνα Καρπούζη – Νύχτες
Σε κάποιους άρεσε το Campari και κάποιοι το έπιναν μόνο για παρέα. Ήταν τότε που μερικοί κορόιδευαν τις τεχνολογίες και τώρα πρώτοι στα μπαρ με ένα κινητό στο χέρι αρέσκονται
Κωνσταντῖνος Καβάφης – Ὁ Ἥλιος τοῦ Ἀπογεύματος
Ὁ Ἥλιος τοῦ Ἀπογεύματος Τὴν κάμαρην αὐτή, πόσο καλὰ τὴν ξέρω. Τώρα νοικιάζονται κι αὐτὴ κ’ ἡ πλαγινὴ γιὰ ἐμπορικὰ γραφεῖα. Ὅλο τὸ σπίτι ἔγινε γραφεῖα μεσιτῶν, κ᾿ ἐμπόρων, κ’
Charles Baudelaire – Ο καθένας με τη Χίμαιρά του
Κάτω από έναν γκρίζο τεράστιο ουρανό, μέσα σε μια απέραντη πεδιάδα, συνάντησα πολλούς ανθρώπους που βάδιζαν σκυμμένοι. Ο καθένας απ’ αυτούς σήκωνε στην πλάτη του μια πελώρια Χίμαιρα, βαριά όσο
ντέμη – Πλανήτες
Μερικοί άνθρωποι είναι φτιαγμένοι να ταξιδεύουν Το βλέπεις στα μούτρα τους, στα χέρια τους και τα μάτια τους Υπάρχουν κι άλλοι που δεν είναι, αλλά το κάνουν Έχουν ένα πείσμα
Βασίλης Νικολόπουλος – Απ’ τα πόδια με πιάνει η νύχτα
Το πέταγμα της πεταλούδας έχει πάντα κάποιον λόγο που δεν θα γνωρίζεις Μοιάζουμε για κάθε έναν απ’ αυτούς Τα χρώματα λαμπαδιάζουν και τινάζονται Βρέχει Ο αέρας σαρώνει τα δευτερόλεπτα της
Ο μυστήριος θάνατος της Μαρίας Πολυδούρη και η πρόβλεψη της ίδιας
Την αυγή της 29ης Απριλιού 1930, σε ηλικία είκοσι οχτώ χρονών η Μαρία Πολυδούρη πεθαίνει στην κλινική Χρηστομάνου. Μεταφέρθηκε εκεί, λίγο πριν ξεψυχήσει, με έξοδα του πρώην αρραβωνιαστικού της Αριστοτέλη
Μυρσίνη Γκανά – Εγώ θα σε περιμένω
Εγώ θα σε περιμένω κάθε μέρα με λαχτάρα και θα πηδάω πάνω σου με αγάπη όταν θα μπαίνεις και θα σου δίνω υγρά φιλιά και θα περνάω το χέρι μου
