Tag: Ποιήση
Ναπολέων Λαπαθιώτης – Κλεῖσε τὰ παράθυρα
Κλεῖσε τὰ παράθυρα μὴ βλέπουν οἱ γειτόνοι, καὶ τὴν πόρτα σφάλισε καὶ σβῆσε τὸ κερί. Ἡ ἀγκαλιά μου ἐπύρωσε σὰν τὸ κερὶ καὶ λιώνει, γιὰ σφιχταγκαλιάσματα κι ὅλο καρτερεῖ. Κλεῖσε
Γιάννης Ρίτσος – Οι γειτονιές του κόσμου
Έτσι μικρό ήταν τ’ όνειρό μας. Μα τούτο τ’ όνειρο ήταν τ’ όνειρο όλων των πεινασμένων και των αδικημένων. Κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί. Και
Anna Kamienska – Ένα μονοπάτι στα δάση
Δεν εμπιστεύομαι την αλήθεια των αναμνήσεων αφού ο,τι μας εγκαταλείπει αναχωρεί για πάντα Υπάρχει ένα ρεύμα αυτού του καθαγιασμένου ποταμού όμως θέλω να μείνω πιστή στα πρώτα μου ξ α
Θωμάς Γκόρπας – Εμείς
Πιθανόν εμείς να πέφτουμε έξω μ’ όλα αυτά τα φτηνά μας γούστα που τα πληρώνουμε πανάκριβα για τα μπουζούκια και τα παρεμφερή ωραία πράγματα… Πιστεύω να υπάρξει ένας παράδεισος και
Ὀδυσσέας Ἐλύτης – Ὁ μικρὸς Ναυτίλος
Ὅτι μπόρεσα ν᾿ ἀποχτήσω μία ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ χρωστῶ σ᾿ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίηση:
Μανόλης Αναγνωστάκης – Ο Πόλεμος
Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα. Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια Έχει όμως κανείς και τις
Ο Καρυωτάκης και η παράδοση του μπωντλαιρισμού
Φαίνεται ίσως περίεργο ότι η ποιητική ταυτότητα του Καρυωτάκη αντλεί ισχυρά κίνητρα από τη μακρινή παράδοση του μπωντλαιρισμού και μάλιστα σε μια εποχή που ο μοντερνισμός είχε ήδη κάνει αισθητή
Μενέλαος Λουντέμης – Μαγική αυταπάτη
Πες το μου θαρρετά Εγώ ήμουν κείνος που αγάπησες; Βάλε το χέρι στην καρδιά – όχι εκεί – Στ’ αριστερά! Έτσι. Και τώρα πες μου: Ήμουν εγώ; Θαρρώ πως κάνουμε
Tennessee Williams – Το άγνωστο ποίημα και οι εξετάσεις ελληνικών
Σε μια καταχώρηση στο ημερολόγιο του στις 30 Μαΐου 1937, ο Ουίλιαμς παραπονιέται για τους «θλιμμένους διαβόλους του πρωινού» και καταλήγει: «Αύριο οι εξετάσεις των ελληνικών που αναμφίβολα θα πατώσω».
Arthur Rimbaud – Η αλχημεία του λόγου
Και τώρα η σειρά μου. Η εξιστόρηση μιας τρέλας μου. Για πολύ καιρό καυχήθηκα πως κάθε πιθανού τόπου ήμουν ο κυρίαρχος και ως γελοιότητες χαρακτήριζα τις διασημότητες της σύγχρονης ζωγραφικής
Ναπολέων Λαπαθιώτης – Ἐρωτικό
Καημὸς ἀλήθεια νὰ περνῶ τοῦ ἔρωτα πάλι τὸ στενό, ὥσπου νὰ πέσει ἡ σκοτεινιὰ μιὰ μέρα τοῦ θανάτου… Στενὸ βαθὺ καὶ θλιβερό, ποῦ θὰ θυμᾶμαι γιὰ καιρό, – τί μοῦ
Friedrich Nietzsche – Γιὰ τη φτώχια τοῦ ὑπερπλούτου
Δέκα χρόνια πᾶνε —, δὲ μἔφτανε καμιὰ σταλαγματιά, κανένα ἀγέρι ὑγρούτσικο, καμιὰ δροσιὰ ἀπ’ Ἀγάπη —μιὰ ἄβροχη χώρα… Τόρα παρακαλῶ ἐγὼ τὴ σοφία μου νὰ μὴ γένει φιλάργυρη σ’ αὐτὴ τὴν ξερασιά·
