Tag: Μενέλαος Λουντέμης

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς Γιατί, σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου, θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά, πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο

Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι’ έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί. Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος Που δέν έχει τί να περιμένει Και όμως περιμένει. Γιατί σαν πάψει να περιμένει Είναι σα να παύει να βλέπει

Πες το μου θαρρετά Εγώ ήμουν κείνος που αγάπησες; Βάλε το χέρι στην καρδιά – όχι εκεί – Στ’ αριστερά! Έτσι. Και τώρα πες μου: Ήμουν εγώ; Θαρρώ πως κάνουμε

Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει… τρέχει… ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά