Tag: Ποιήση
Ντῖνος Χριστιανόπουλος – Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ, ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει; Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή, ἐκεῖνοι
Τάσος Λειβαδίτης – Tὰ πιὸ ὡραῖα ποιήματα δὲ θὰ γραφτοῦν ποτέ
Κάποτε μιὰ νύχτα θ’ ἀνοίξω τὰ μεγάλα κλειδιὰ τῶν τρένων γιὰ νὰ περάσουν οἱ παλιὲς μέρες οἱ κλειδοῦχοι θὰ ‘χουν πεθάνει, στὶς ράγιες θὰ φυτρώνουν μαργαρίτες ἀπ’ τὰ παιδικά μας
Κώστας Καρυωτάκης – Ὑποθῆκαι
Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θέλουν νὰ πονῆς μποροῦνε μὲ χίλιους τρόπους. Ρίξε τὸ ὅπλο καὶ σωριάσου πρηνής, ὅταν ἀκούσης ἀνθρώπους. Ὅταν ἀκούσης ποδοβολητὰ λύκων, ὁ Θεὸς μαζί σου! Ξαπλώσου χάμου μὲ
Charles Bukowski – Κάνε το ως το τέλος
Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το ως το τέλος• αλλιώς μην το αρχίσεις καν. Αν θέλεις να δοκιμάσεις, κάνε το ως το τέλος• αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις γκόμενες,
Γεώργιος Σουρῆς – Ἀρχηγοί
Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι, κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό· ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ. Γιὰ τὰ πρωτεῖα
Κλέανδρος Καρθαίος – Βάλτε να πιούμε
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα Πεταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφταστα θα ζητούμε; Βάλτε να πιούμε Τα
Άννα Τακάκη – Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά
Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά. Είμαι γυναίκα και είμαι το γάλα. Είμαι το γάλα που θρέφει τη γης, τη θρέφει να γεμίσει ο κόσμος ιδέες, μυαλά, συναισθήματα. Είμαι γυναίκα
Jayne Cortez – Βιασμός
Τι υποτίθεται πως θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ινές Γκαρσία του άντρα που κήρυξε πόλεμο στο σώμα της του άντρα που χάραξε μια πολεμική ζώνη ανάμεσα στα στήθη της;
Charles Bukowski – Είναι η ζωή σου
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή. Να παραφυλάς. Υπάρχουν τρόποι να ξεφύγεις. Και κάπου υπάρχει και ένα φως. Μπορεί
Νίκος Φρατζέτης – Ο σκύλος
Ὁ μικρὸς μπάσταρδός μας, ὁ σκύλος τῆς γειτονιᾶς μας, εἶναι βαφτισμένος ἀπὸ τὰ παιδιά. Τὸν φωνάζουμε Βρομιάρη. Τὸν ταΐζουμε τὰ ἀποφάγια μας. Τὸν χαϊδεύουμε, ὅταν ἔχουμε ὄρεξη καὶ χρόνο, στὸ
Charles Baudelaire – Στὸν ἀναγνώστη
Charles Baudelaire – Στὸν ἀναγνώστη Ἡ ἀνοησία, τ᾿ ἁμάρτημα, ἡ ἀπληστία κι ἡ πλάνη κυριεύουνε τὴ σκέψη μας καὶ φθείρουν τὸ κορμί μας, κι εὐχάριστα τὶς τύψεις μας θρέφουμε στὴν
Ναπολέων Λαπαθιώτης – Τὸ παλιό μας τραγούδι
Τὸ παλιό μας τὸ τραγούδι, ποῦ τ᾿ ἀκούγαμε μαζί, τώρα ποὺ χαθῆκαν ὅλα, ποιὸς θὰ τό ῾λεγε νὰ ζεῖ! Ἀπὸ τότε ποὺ ἡ καρδιά μου σ᾿ ἔχασε παντοτινά, δὲ τὸ
