Tag: Ποιήση

Σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἔρχεται μιὰ μέρα ποῦ πρέπει τὸ μεγάλο Ναὶ ἢ τὸ μεγάλο τὸ Ὄχι νὰ ποῦνε. Φανερώνεται ἀμέσως ὅποιος τὤχει ἕτοιμο μέσα του τὸ Ναί, καὶ λέγοντάς το

Έλα να λυπηθούμε τους εαυτούς μας να θυμηθούμε πως πλούσιοι ήμασταν μα τώρα διακονιάρηδες που ανταλλάσσουν κέρματα συμπόνοιας γίναμε. Έλα να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας η αλαζονεία που κάποτε κάλπαζε

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα- ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς. Μὴ μὲ ρωτᾷς. Δὲν ξέρω

Μη μου μιλάς για κόλαση την έχω ζήσει όλη μην μου μιλάς για ουρανούς για θειο περιβόλι Μη μου μιλάς για τα παιδιά που ψάχνουνε στους δρόμους σαν τους αλήτες

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις! Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες των αλήτικων παπουτσιών μου. Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω. Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει. Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας

Αν κουραστείς απ’ τους ανθρώπους κι είν’ όλα γύρω γκρεμισμένα, μην πας ταξίδι σ’ άλλους τόπους έλα σε μένα, έλα σε μένα. Κι αν πέσει απάνω σου το βράδυ με

Θέλω νὰ φύγω πιὰ ἀπὸ δῶ, θέλω νὰ φύγω πέρα, σὲ κάποιο τόπο ἀγνώριστο καὶ νέο, θέλω νὰ γίνω μία χρυσὴ σκόνη μὲς στὸν αἰθέρα, ἁπλὸ στοιχεῖο, ἐλεύθερο, γενναῖο. Σὰν

Αν τα σεντόνια, το στρώμα κι οι τάβλες ΑΝΑΣΑΙΝΑΝ –κύκλωναν το κορμί μου– ίσως να ένιωθα λίγο καλύτερα. Η μη συντροφιά, η μη αγκαλιά, το μη κουράγιο. Σκατά, πώς να

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ

Οι νεκροί βρομούσαν από ʼνα μίλι μακριά, ήταν ανελέητο το τελευταίο καλοκαίρι – τρυπούσε τους ίσκιους των δέντρων τις στέγες των σπιτιών. Φριχτό καλοκαίρι για τους ανθρώπους μπάσαν τους νεκρούς