John Berryman – Ονειρικό Τραγούδι 14
Η ζωή, φίλοι, είναι βαρετή. Αυτό δεν πρέπει να το λέμε. στο κάτω κάτω, ο ουρανός λάμπει, η απέραντη θάλασσα επιθυμεί, εμείς οι ίδιοι λάμπουμε κι επιθυμούμε, κι επιπλέον η
Ν. Βαλαωρίτης – Γνώθι σεαυτόν
Ήμουνα τότες – ζούσα σε μία διαρκή μέθη – μια κραιπάλη φαντασιώσεων σ’ έναν ανανεούμενο ενθουσιασμό -ήμουνα ακατάβλητος. Με το τίποτα άναβα, έπεφτα σε μία κατάσταση έκστασης, που μόνο με
Jack Kerouac – Οι λογοτέχνες γίνονται ή γεννιούνται;
Οι λογοτέχνες γίνονται, γιατί καθένας που δεν είναι αγράμματος μπορεί να γράψει: όμως οι ιδιοφυίες της τέχνης του λόγου όπως ο Μέλβιλ, ο Ουίτμαν ή ο Θορό γεννιούνται. Ας εξετάσουμε
Παναγής Σκουζές – Στα χρόνια της βιοπάλης
Έτζι, με έβγαλεν από το σχολείο, ηξεύροντας να γράφω μόνον, καθώς και βλέπετε τα παρόντα γράμματα, και με συμφώνησε το χρόνο διά γρόσια πέντε και να με ταγίζει ο πατέρας
Leo Tolstoy – O παππούς και το εγγονάκι
Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ’ αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το
Juan Rulfo – Η πεδιάδα στις φλόγες
Κι εγώ ποτέ δεν είχα νοιώσει πόσο μπορεί η ζωή να είναι αργή κι ανέλπιδη, όταν κανείς βαδίζει ανάμεσα σ’ ένα πλήθος ανθρώπους. Είμαστε σαν ένας σωρός σκουλήκια μπερδεμένα κάτω
Κ. Π. Καβάφης – Το Σύνταγμα της Hδονής
Mη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Hδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει
Τάσος Λειβαδίτης – Γιάννης Ρίτσος – Νίκος Καρούζος – Οι νεκροί προηγούνται
Θα περιγράψω ένα περιστατικό σχετικά με δημοσίευση ποιημάτων του Λειβαδίτη σε περιοδικό, γιατί νομίζω ότι έχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον, καθώς εμπλέκονται σ’ αυτό και άλλοι σημαντικοί ποιητές. Το 1988 ήταν
Karen Blixen – Όταν ονειρευόμαστε
Άνθρωποι που στον ύπνο τους τη νύχτα ονειρεύονται γνωρίζουν ένα ξεχωριστό είδος ευτυχίας που δεν περικλείεται στον κόσμο της ημέρας, μια γαλήνια έκσταση και άνεση στην καρδιά που είναι σαν
Κώστας Καρυωτάκης – Ἰδανικοὶ αὐτόχειρες
Γυρίζουν τὸ κλειδὶ στὴν πόρτα, παίρνουν τὰ παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους, διαβάζουν ἥσυχα, κι ἔπειτα σέρνουν γιὰ τελευταία φορὰ τὰ βήματά τους. Ἦταν ἡ ζωή τους, λένε, τραγῳδία. Θεέ μου,
Jean-Paul Sartre – Ο εγκαταλειμμένος άνθρωπος
Ο άνθρωπος είναι «εγκαταλειμμένος», αφημένος στη δική του πρωτοβουλία. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, που θα σας επιτρέψει να καταλάβετε καλύτερα την «εγκατάλειψη» θ’ αναφέρω την περίπτωση ενός απ’
Charles Baudelaire – Το μοντέρνο κοινό και η φωτογραφία
Στους χαλεπούς καιρούς μας γεννήθηκε μια νέα τέχνη, η οποία δεν συνέβαλε λίγο στη δημιουργία μιας ανόητης πίστης γι’ αυτήν και στην καταστροφή εκείνου που μπορούσε να είναι ακόμη θεϊκό
