Category: Ποίηση

Κι ακλούθησε του Γολγοθά το δρόμο φορώντας αγκαθένιο ένα στεφάνι κι ένα σταυρό σηκώνοντας στον ώμο. Αυτός που ’ρθε να ζήσει, να πεθάνει,   προς την Αλήθεια για ν’ ανοίξει

Από τ’ ωραιότερο λουλούδι, εσύ ανθονήσι, επήρες το γλυκόνομα που σε ομορφαίνει. Πόσες στη θύμησή του, όποιος θα σε αντικρίσει, λαμπρές κι αρμονικές στιγμές δεν ανασταίνει!   Ξυπνούν θωριές ευτυχισμένες

Ἂν κάποτε στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ, στὸ πράσινο γρασίδι μιᾶς τάφρου, στὴ μουντὴ μοναξιὰ τοῦ δωματίου σου, ξυπνήσεις ξεμέθυστος πιά, ῥώτα τὸν ἄνεμο, ῥώτα τὸ κύμα, τὸ πουλί, τὸ ῥολόι,

Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά» κι αν χαμηλά έχεις πέσει κι αν λύπη τώρα σε τρυγά κι έχεις βαθειά πονέσει. Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά κι έρημος έχεις μείνει

Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν

[…] Πραγματικά, από τα πιο δύσκολα πράγματα —ίσως και αδύνατο— είναι να ορίσει κανείς την ποίηση, — εννοώ να την ορίσει ακριβώς. Ένα μέσο προσφέρεται για μια τέτοια απόπειρα, το

Θεούλη μου, τί σοῦ ῾λθε νὰ μ᾿ ἁγιάσεις; νομίζεις πῶς θὰ μ᾿ ἔμελλε καθόλου, ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις καὶ μ᾿ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου; Μ᾿ ἀρέσει ὁ Παράδεισος,

Θυμάστε, μα βέβαια όλα τα θυμάστε, που έστεκα στον τοίχο, καθώς πηγαινοερχόσασταν στο δωμάτιο νευρικά πετώντας μου κατάμουτρα κάποια σκληρά σας λόγια. Λέγατε: έφτασε η ώρα να χωρίσουμε, γιατί σας

Τότε που ήταν καθηγητής στα Μέγαρα Γραμματική της αττικής διαλέκτου (ευκτική, τα εις -μι ρήματα, κατηγορηματική μετοχή, τα μνήμης και λήθης σημαντικά και όλη η ρέστη κόλαση του αρχαίου τυπικού