Category: Ποίηση

Είμαι σαν κάποιο βασιλιά σε μια σκοτεινή χώρα, πλούσιον, αλλά χωρίς ισχύ, νέον, αλλά από τώρα γέρο, που τους παιδαγωγούς φεύγει, περιφρονεί, και την ανία του να διώξει ματαιοπονεί  

La gioia e sempre sull’altra riva                                     Gabriele D’Annunzio Πάντα κάτι με κρατεί και με φέρνει πίσω, στο καιρό που κάθε τι μου ‘λεγε να ζήσω,   που όλα –

Όταν απ’ τα χτυπήματα της περιφρόνησής σου, κακούργα, θα παραδώσω την  ψυχή, Συ θα πιστέψεις πως μ’ έχεις πια για καλά ξεφορτωθεί, Και μένα και τα πείσματά μου. Όμως τότε

Κυριακή, 21 Μάρτη 1965 Χτες είδαμε το Ζορμπά, το φιλμ του Κακογιάννη – Καζαντζάκη. Με δηλητηρίασε όλη νύχτα και σήμερα πρωί. ‘Οχι από συναίσθημα εθνικής προσβολής, που ύστερα από βροντερές

Βρέχει Η Οδός Καλλιδρομίου δεν βράχηκε ποτέ Μόνο από δάκρια πνιγόταν χωρισμένων και απολυμένων Και από σφαίρες… γέλια παιδιών… σιωπές εραστών… Καφέδες και τσιγάρα φοιτητών καφάσια με φρούτα και λαχανικά

Εγώ στη θέση σου θα με αγαπούσα, θα τηλεφωνούσα, δεν θα έχανα χρόνο, θα μου έλεγα ναι.   Δεν θα είχα ενδοιασμούς, θα δραπέτευα.   Θα έδινα αυτό που έχεις,

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.   Τη δεύτερη νύχτα δε κρύβονται πλέον περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας

Να υπερασπιστούμε τη χαρά σαν να ‘ναι οχυρό να την υπερασπιστούμε από τα σκάνδαλα και τη ρουτίνα από τη μιζέρια και τους μίζερους από τις προσωρινές και οριστικές απουσίες να

Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης Με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια. Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι. Χίλιοι ήλιοι κυλούνε μες στο αίμα μας

Δὲ καρτερῶ τὸ θάνατο, εἶνε βαριὰ ἡ ψυχή μου. Δέ μου ταιριάζει ἀγέρωχα νὰ σβήσω, ξαφνικά. Μ᾿ ἔδεσε ἡ μνήμη στὸ ἅρμα της καὶ μὲ τὴν ταραχή μου ξυπνοῦν ὅλα

Ήρθα το δύστυχο ορφανό προς τους ανθρώπους, τα μάτια μου τα ήμερα μόνο είχα πλούτο εγώ, προς τους ανθρώπους ήρθα, στου μεγάλους τόπους• οι άνθρωποι δε με ηύραν πονηρό. Μεσ’

Κάθε ποὺ πέφτει ἐπικίνδυνα τὸ βράδυ, ξυπνάει ἡ φωνή σου μέσα μου καὶ μὲ ρημάζει ˙ κι ὅταν ἡ νύχτα ὅλες τὶς γλυκιὲς εἰκόνες διώχνει, προβάλλει ἐντός μου ἡ βρώμικη