Category: Ποίηση
Γεράσιμος Μαρκοράς – Αθώος Φόβος
Παιδί: Θέλω τη μάνα. Πατέρας: Επέταξε και στ’ άστρα πάει να ζήσῃ. Παιδί: Πῶς τόσο μάκρος άρρωστη δυνήθηκε να σχίσῃ; Πατέρας: Έχουν φτερούγες οι ψυχές. Παιδί: Γιατὶ δεν τις απλώνει,
Τάσος Ζερβός – Δίψα
Ἀπὸ παιδὶ ἡ μάνα μου μ’ ἔκανε βρύση καὶ μὲ ὅρκισε βρύση ἄλλη νὰ μὴν συναντῶ νὰ διψάω ἀκόμα κι ὅταν ξεδιψάω νὰ σκέπτομαι τόπους ποὺ δὲν ἔχουν νερό. Γι’
Η ποιητική του Γιώργου Σεφέρη
Δεν έχει χρεία η μνήμη του Γιώργου Σεφέρη τις αναφορές που υπακούουν στα γυρίσματα του ημερολογίου. Και προπαντός δεν έχει ανάγκη από θυμιάματα∙ έστω από άλλα θυμιάματα. Ετούτες οι γραμμές,
Charles Baudelaire – Ὁ βρυκόλακας
Καθὼς οἱ δαίμονες μὲ τ᾿ ἄγριο μάτι, θὰ σοῦ ξανάρθω σιγὰ στὸ κρεβάτι καὶ θὰ γλυστρήσω κοντά σου ἀχνός, σὰν τὰ φαντάσματα τῆς νυκτός. Ξανὰ θὰ σοῦ δώσω μελαχροινή μου
Fernando Pessoa – Έβγαλα τη Μάσκα
Έβγαλα τη μάσκα και στον καθρέφτη κοιτάχτηκα Είδα το παιδί που ήμουν εδώ και πολύ καιρό… Δεν είχε καθόλου αλλάξει. Αυτό είναι το πλεονέκτημα Του να ξέρεις τη μάσκα να
Η μοναδικότητα του Καβάφη
Ο Καβάφης αποτελεί μοναδικό παράδειγμα ισόβιας αφοσίωσης στην ποιητική τέχνη. Γνωρίζει ή μαθαίνει με τον καιρό τις αδυναμίες του· δεν τις αποφεύγει ούτε προσπαθεί να τις καλύψει κάτω από φραστικά
W. H. Auden – Προσφυγικό μπλουζ
῎Εστω πὼς ἡ πόλη αὐτὴ ἔχει δέκα ἑκατομμύρια ψυχές, Κάποιοι ζοῦν σὲ μέγαρα, κάποιοι σὲ καταπακτές: Μὰ δὲν ὑπάρχει τόπος γιὰ μᾶς, ἀγάπη, μὰ δὲν ὑπάρχει τόπος γιὰ μᾶς. Κάποτε
Sarah Kane – Λαχταρώ
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου. Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι
Jacques Prévert – Αυτός ο έρωτας
Αυτός ο έρωτας Τόσο ορμητικός Τόσο εύθραυστος Τόσο απαλός Τόσο απεγνωσμένος Αυτός ο έρωτας Όμορφος σαν τη μέρα Κι άθλιος σαν τον καιρό όταν ο καιρός είναι κακός Αυτός ο
Κώστας Μόντης – Στιγμές της Εισβολής
Κοίτα που γελάμε σ’ αυτή τη φωτογραφία! Και δεν είν’, ξέρεις, πολύ παλιά. Είναι δύσκολο να πιστέψω πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνιας, είναι δύσκολο να πιστέψω πως
Gabriela Mistral – Μια λέξη
Έχω μια λέξη στο λαιμό που με φλογίζει και δεν τη λέω, δεν απελευθερώνομαι από εκείνη παρ’ όλο που με σπρώχνει το αιμάτινό της σπρώξιμο. Αν την απελευθέρωνα θα έκαιγε
Arthur Rimbaud – Δημοκρατία
Η σημαία προχωρεί στο αποκρουστικό τοπίο, και η χωριάτικη ομιλία μας πνίγει το ταμπούρλο. Στα κέντρα θα τροφοδοτήσουμε την πιο πυκνή πορνεία. Θα πνίξουμε στο αίμα τις λογικές επαναστάσεις.