Category: Πεζογραφία

– Μίλα! – Μίλα! Γιατί δε μιλάς; – Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα! – Μίλα! Μίλα! Πες της… πες της… γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή

-Γιαγιά, άλήθεια άπόψε άνοίγει ό ούρανός; -Ναί, παιδάκι μου, γιατί ξημερώνουν τ’ άγια Θεοφάνεια. Καί όποιος άγρυπνήση καί προφτάση σ’ έκείνη τήν άπόκρυφην ώρα.. -Τό ξέρω, γιαγιά μου, τό ξέρω

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος. Θέλει νὰ ἀπολαύσει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάσει ὅλα. Καὶ γι᾿ αὐτὸ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως, φτάσει σὲ μία κατάσταση, ποὺ νὰ εὐχαριστιέται

Η ζήλια είναι αιτία πόνου και δυστυχίας, γιατί εκείνος που έχει πέσει θύμα της, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ζωή του δεν έχει νόημα χωρίς το αγαπημένο πρόσωπο και

Ας πούμε ότι ζούμε κατά μέσον όρο 85 χρόνια, δηλαδή 31.025 μέρες, από τις οποίες κάθε μέρα αφιερώνουμε 8 ώρες στον ύπνο, 3 ώρες και 30 λεπτά στα ψώνια, στην

Νομίζω ότι αυτό που θέλω είναι να με μάθει κάποιος. Να με γνωρίσει πραγματικά. Να με μάθει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ίσως και από μένα. Αυτός δεν είναι ο λόγος

Καθώς περπατούσα ανάμεσα στις φλόγες της κόλασης, γοητευμένος από τις απολαύσεις του Πνεύματος, που οι Άγγελοι θεωρούν μαρτύριο και παραφροσύνη, συνέλεξα μερικές από τις Παροιμίες τους· με τη σκέψη ότι

Η αυτοκτονία είναι η καταφυγή των ανθρώπων που το ελατήριό τους φαγώθηκε απ’ την σκουριά, την σκουριά της καθημερινότητας. Έχουν γεννηθεί για την δράση, έχουν όμως καθυστερήσει την δράση τότε

Δεν ξέρω αν είναι μελαγχολικοί οι έρωτες. Χαρμόλυποι θα ‘λεγα. Και το ένα και το άλλο. Δηλαδή άγρια χαρά και άγρια λύπη. Χαρά γιατί καίγεται ο εαυτός σου, κινητοποιείται ο

Το επιστολικό διήγημα της Άννας Εμμανουήλ γράφτηκε ως απάντηση στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, Αγαπημένη μου που γράφτηκε για την Μαρία Στούπα. Αγαπημένε μου Ναι, θα σου δώσω τα χέρια

Προσωπικά, δεν έχω τίποτα εναντίον των νεκροταφείων, εκεί κάνω περιπάτους πολύ ευχάριστα, πιο ευχάριστα από αλλού, πιστεύω, όταν είμαι υποχρεωμένος να βγω. Η μυρωδιά των πτωμάτων που ξεχωρίζω καθαρά κάτω

Βραχύβιοι ή διαρκείας, οι έρωτές μας δεν μας διδάσκουν τίποτα: καμιά αισθηματική αγωγή δεν συνοδεύει τη συγκεχυμένη τους διαδοχή. Το μόνο που θέλουμε είναι να ξαναζήσουμε – ακόμα μια φορά