Category: Πεζογραφία

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα. Μια

Τα πιο σπουδαία πράγματα είναι και δυσκολότερο να ειπωθούν. Εκείνα που σε κάνουν ακόμα και να ντρέπεσαι, επειδή όταν τα λες οι λέξεις μειώνουν την σημασία τους – νοήματα που

Οί πελάτες τοϋ οίκου ανοχής είναι τριώ λογιώ: οί μόνιμοι / οΐ πρωτοφανέρωτοι / οί πρωτάρηδες. Ό σταθερός πελάτης τού συγκεκριμένου μπορντέλου έμπαινε, μέ αυτοπεποίθηση, στό σαλόνι· χαιρετούσε εγκάρδια τή

Αγόρασα τη μαϊμού στον πλειστηριασμό ενός τσίρκου που είχε χρεοκοπήσει. Την πρώτη φορά που μου πέρασε από το μυαλό να απολαύσω την εμπειρία στην οποία είναι αφιερωμένες αυτές οι γραμμές,

Αρχίσαμε να βαδίζουμε πιασμένοι απ’ το χέρι, κοντά ο ένας στον άλλον, χαμένοι, μουδιασμένοι, δισταχτικοί, σαν νά ‘μαστε τυφλοί και δεν ξέρουμε πού θα μας φέρει το κάθε βήμα που

Στα Τάρταρα, στα Τάρταρα! Μέσα στην ασφαλή και τρυφερή μήτρα της γης, εκεί όπου δεν βρίσκονται ούτε χάνονται δουλειές, που δεν υπάρχουν συγγενείς ή φίλοι που να σε ζαλίζουν, ούτε

«Ελάτε, Ιβάν Ιβάνιτς, πείτε μας κάτι τρομαχτικό!» Ο Ιβάν Ιβάνιτς έστριψε το μουστάκι του, ξερόβηξε, πλατάγισε τα χείλη του και φέρνοντας το κάθισμά του κοντά στις κυρίες, άρχισε: «Η ιστορία

Μια παραμονή Πρωτοχρονιάς, χωμένο στη γωνία μιας εξώπορτας, κάθουνταν ένα αγοράκι και κοίταζε το αντικρινό φωτισμένο παράθυρο. Είχε νυχτώσει νωρίς, και το χιόνι σκέπαζε τις πλάκες του δρόμου, τα φανάρια,

Νταγκ! Νταγκ! Νταγκ! Το χωριό γίνεται ανάστατο μεμιάς. Μέσα απ’ τον αγέρα, που σαλεύει με θόρυβο τα δένδρα και μέσα απ’ τα κεραμίδια, σιγά – σιγά δυναμώνουν και φτάνουν στην

Τι κι αν οι γονείς αποφάσισαν μια εφηβική βραδιά να μας ξεστομίσουν πως δεν υπάρχεις. Τι κι αν σοκαρισμένοι, φορώντας τις παιδικές χριστουγεννιάτικες κάλτσες, πιάσαμε στα πράσα την μαμά να