Category: Περί ανέμων γράφω

Μετά από 4 χρόνια το ιστολόγιο μας απέκτησε την δική του (μόνιμη) κατοικία, κάτι που ήθελα να κάνω προ πολλού αλλά για πολλούς λόγους δεν κατάφερνα να το υλοποιήσω. Ήθελα

Περίμεναν πως και πώς να σχολάσουν από τις δουλείες τους για να πάνε σπίτι να δουν τα μικρά τους. Ήταν πολύ σημαντική μέρα για τα τρίδυμα του Σάββα και της

– Ά-γιαγιά, εδούλευκες που ήσουν μιτσιά ή εμίνησκες έσσω με την μάνα σου; – Όϊ αγάπη μου, εν εδουλέφκα. Τότες οι γενέτζιες εμινίσκαν έσσω. Μετά που ήθελε ο παππού σου

Μίλησα χθες, μετά από πάρα πολύ καιρό, με τον συμφοιτητή μου τον Κωνσταντίνο. Το θέμα βέβαια δεν ήταν άλλο από τις πυρκαγιές. Μου είπε “γάμα τα ρε, εμαύρινε η ψυσιή

Στην ζωή άλλοι πάνε και άλλοι έρχονται. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής που ακούς κάποτε. Φτάνει να πηγαινοερχόμαστε αγαπημένοι. Καλή σας μέρα! Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google

Το πατέρα σου τον θυμάσαι καθόλου ή τον ξέχασες από τότε που πέθανε; Δεν λέω, είχε τα λάθη του, τις ιδιοτροπίες του, τους θυμούς του αλλά σας αγαπούσε. Όλη μέρα

Μια μάνα που δεν έχει τίποτα μα τα δίνει όλα για το παιδί της. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από τον φωτογράφο Don McCullin, το 1968 στην Republic of Biafra, σημερινή Νιγηρία. Απεικονίζει

Όταν νιώθω αδύναμος και μονάχος θυμάμαι τα λόγια της μάνας μου. “Καρδιά μου, η αναπηρία είναι σωματική, το πνεύμα σου είναι ελεύθερο”. ……. Και εγώ έτσι κάνω. Όταν νιώθω νωχελικός

Μου τυχαίνει πολλές φορές να ακούω αυτές τις φωνές στο μυαλό μου, λες και είμαι ακόμη εκεί, στον παρελθόν, στην γειτονιά που μεγάλωσα, με τους παιδικούς μου φίλους. Οι φωνές