Μικρά που έμειναν στο Περιθώριο

Dino Buzzati – Διήγημα Πρωτοχρονιάς

Σε λίγο, καθώς ξεκινά ο νέος χρόνος, κάποιος από εσάς μπορεί να ακούσει τη φωνή του.

Ο Ιανουάριος, σε τελική ανάλυση, είναι ένας μήνας σχεδόν όμοιος με τους άλλους. Στα μάτια των ανθρώπων, όμως, είναι ο πιο σημαντικός μήνας. Και σημασία βρίσκεται όλη στην αρχή, την πρώτη μέρα, την πρώτη ώρα, μόλις στο πρώτο λεπτό.

Λένε μάλιστα ότι τα μεσάνυχτα ακριβώς, τη στιγμή του ερχομού του στον κόσμο, ανοίγει το στόμα του, μιλά, ακούγεται η φωνή του· και ότι από αυτή τη φωνή μπορείτε να καταλάβετε τι σόι χρονιά θα ακολουθήσει.

Αλλά τα μεσάνυχτα γίνεται μεγάλος σαματάς και φαγοπότι. Μπουκάλια αφρώδους κρασιού ανοίγουν με κρότο, ποτήρια συγκρούονται, γέλια, ηχηρά φιλιά, βαρελότα έξω στοΝ δρόμο. Και μέσα στον πάταγο η μυστική φωνή χάνεται.

Υπάρχουν, είναι αλήθεια, και εκείνοι που δεν γλεντοκοπούν. Και αυτοί επίσης μένουν ξάγρυπνοι, όταν φθάνει ο Ιανουάριος –αν μη τι άλλο, από περιέργεια.

Ίσως έχουν ήδη ξαπλώσει στο κρεβάτι και από εκεί τεντώνουν τα αυτιά τους. Αλλά δεν μπορούν να ακούσουν, γιατί γύρω, στα σπίτια και τους δρόμος, οι άλλοι γιορτάζουν.

Όχι, ούτε στα νοσοκομεία και τις φυλακές, όπου συνήθως τα μεσάνυχτα βασιλεύει ζοφερή σιωπή, ούτε στους θαλάμους και τα κελιά, που φρουρούνται από μακάβρια φώτα, ακούγεται η φωνή. Γιατί, όταν ο νέος χρόνος ξεκινά, η ζωή αναζωπυρώνεται ακόμα και μέσα εκεί, και συναπαντώνται τρελές φωνές ευχών από κρεβάτι σε κρεβάτι, από το ένα σιδηρόφρακτο χώρισμα στο άλλο.

Όταν πάψει και ο δωδέκατος χτύπος της καμπάνας τα μεσάνυχτα, ένας χρόνος πεθαίνει και γεννιέται ένας νέος χρόνος.

Οι άνθρωποι τότε γιορτάζουν και οι απόηχοι γέλιων, ξεφωνητών και εκρήξεων φθάνουν ακόμα και στους πιο κρυμμένους και απόμερους θλιβερούς τόπους, σκορπίζοντας ελπίδα και ευθυμία παντού.

Όλοι ανταλλάσσουν ευχές και κανείς δεν ακούει τη φωνή που είναι αδύνατον να διακριθεί και που αντιπροσωπεύει το μυστήριο εκείνου που το μέλλον επιφυλάσσει για εμάς. Μια βαθιά και γεμάτη σοφία αλήθεια σού αποκαλύπτεται ωστόσο εδώ:

Είναι καλύτερα να μην ξέρεις πώς θα είναι το αύριο για να μπορείς να αδράχνεσαι στην ελπίδα.

Δημοσιεύτηκε στό ηλεκτρονικό περιοδικό Φρέαρ
Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google News

Leave a Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.