Δεν μου άρεσε η ζωή μου. Δεν φταίει κανείς, παρά μόνο εγώ. Βλέπω παντού μόνο θλίψη. Συχνά όταν πολλοί άνθρωποι γελούν δεν διακρίνω τίποτα το αστείο. Είναι πολύ πιο αστείο όταν θλιμμένοι είναι όλοι μαζί. Κοιτάζω τα υποκριτικά πρόσωπά τους και ξέρω πως δεν ταλαιπωρούνται απ’ τη θλίψη. Δεν μπορούν να την αξιοποιήσουν. Όλοι τους γνωρίζουν αυτό που στη Βίβλο έχει ειπωθεί: «Δεν ξέρεις καν πως είσαι άθλιος, και ελεεινός, και φτωχός, και τυφλός, και γυμνός.» Τι μπορούν να κάνουν μ’ αυτό; Χρησιμοποιώ τη θλίψη μου για να περνώ τον χρόνο μου σκεπτόμενος. Έτσι κατανοώ την ύπαρξη. Είναι ο τρόπος μου. Είμαι κουρασμένος. Δεν μπορώ καν να εξηγήσω τον εαυτό μου χωρίς να ψεύδομαι ελαφρώς. Αλλά δεν θα έγραφα ποτέ μου αν δεν πίστευα στην ιδέα της ζήσης.
Η μητέρα μου, μου είπε ότι την ημέρα που ήρθα στον κόσμο στις 5 ακριβώς το απόγευμα του μήνα Μάρτη, υπήρχε ένα φως κόκκινο σαν αίμα στην ατμόσφαιρα και το χιόνι έλιωνε παντού. Μου φαίνεται ότι θυμάμαι αυτή τη συγκεκριμένη μέρα. Κάθε φορά που βλέπω τον κόκκινο ήλιο αργά το απόγευμα, είναι σαν να βλέπω όλη μου τη ζωή.
Απόσπασμα από το βιβλίο The night is my woman
Μετάφραση: Δημήτρης Βούλγαρης
Φωτογραφία: Allen Ginsberg
