Επειδή εργάζομαι για τον εαυτό μου, η επιλογή των έργων μου εξαρτάται από τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα. Ήμουν περίεργος για τις ζωές των ψυχικά ασθενών, οπότε ξεκίνησα ένα έργο για τα ψυχιατρικά νοσοκομεία (Οι ξεχασμένοι άνθρωποι).
Την εποχή εκείνη, πάνω από δέκα εκατομμύρια άνθρωποι στην Κίνα υπέφεραν από σοβαρές ψυχικές διαταραχές – εγκαταλελειμμένοι και ξεχασμένοι, με τις οικογένειές τους να ανήκουν στις φτωχότερες της χώρας, πνιγμένες στα χρέη ή σε κατάσταση χρεοκοπίας και η κατάστασή τους να παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό.
Στις αρχές του 1989 πήγα να φωτογραφίσω ένα ψυχιατρείο. Μπαίνοντας σε έναν από τους θαλάμους, είδα έναν άντρα ασθενή να στέκεται στο παράθυρο και να κοιτάζει έξω. Ασυναίσθητα σήκωσα τη φωτογραφική μου μηχανή και κοίταξα μέσα από το σκόπευτρο. Όταν την κατέβασα, είδα ότι ο ασθενής βάδιζε προς το μέρος μου με γρήγορα βήματα. Σκέφτηκα να τρέξω, αλλά φοβήθηκα ότι αυτό θα έθιγε την αξιοπρέπειά του. Καθώς δίσταζα για το αν έπρεπε να φύγω ή όχι, σταμάτησε μπροστά μου. Ενστικτωδώς προστάτεψα τη μηχανή και κατέβασα το κεφάλι. Το μυαλό μου είχε αδειάσει, και σχεδόν περίμενα να δεχτώ ένα χτύπημα. Αλλά αυτό δεν ήρθε ποτέ. Καθώς σήκωσα αργά το κεφάλι μου, είδα το χέρι του απλωμένο ανάμεσά μας. Ήθελε να μου σφίξει το χέρι.
Από εκείνη τη στιγμή, η ταμπέλα της «ψυχικής ασθένειας» άρχισε να ξεθωριάζει στο μυαλό μου. Στα μάτια μου, ήταν πρώτα άνθρωποι – και έπειτα ψυχικά ασθενείς. Στο Οι ξεχασμένοι άνθρωποι, όλοι αντιμετωπίστηκαν με αξιοπρέπεια. Φίλοι με βοήθησαν να αποκτήσω δημοσιογραφική διαπίστευση ώστε να μπορώ να μπαίνω και να βγαίνω στα νοσοκομεία με ευκολία.
Στα νοσοκομεία ανακάλυψα τις σκληρές συνθήκες που αντιμετωπίζουν τα μέλη των οικογενειών των ασθενών. Προκειμένου να παρουσιάσω τις συνθήκες ζωής των ψυχικά ασθενών με σφαιρικό και εις βάθος τρόπο, επέκτεινα τη φωτογράφιση από τα νοσοκομεία στα ιδιωτικά σπίτια, ακόμα και στους άστεγους.
Στην Κίνα, δεν υπάρχει μόνο προκατάληψη απέναντι στους ψυχικά ασθενείς και τις οικογένειές τους· η κοινωνία στρέφει την προκατάληψη ακόμη και ενάντια στο ιατρικό προσωπικό και τους νοσηλευτές που εργάζονται στα ψυχιατρικά ιδρύματα, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι αυτοί να καταλαμβάνουν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
******
Το έργο Οι ξεχασμένοι άνθρωποι αφορά τη δοκιμασία και τη δυστυχία.
