Όταν ο Roberto Benigni τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα, άνοιξε την καρδιά του στη γυναίκα της ζωής, Nicoletta Braschi, αφιερώνοντας το βραβείο με τον πιο συγκινητικό τρόπο.
Αυτή τη στιγμή θέλω να αφιερώσω μια σκέψη στη Nicoletta Braschi, εδώ στην αίθουσα. Τα κάναμε όλα μαζί για 40 χρόνια, ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα.
Χωρίζουμε αυτό το λιοντάρι, παίρνω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου, τη χαρά μου που κουνιέται σαν ουρά.
Εσύ, παίρνεις τα υπόλοιπα, ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω πετάξει μερικές φορές είναι χάρη σε σένα, χάρη στο ταλέντο, στο μυστήριο σου, στη γοητεία σου, στην ομορφιά σου, στη θηλυκότητα σου, στο να είσαι γυναίκα.
Το να είσαι γυναίκα είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε. Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ‘οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν’. Και είναι η αλήθεια.
Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα, Nicoletta.
Αν κάτι καλό και καλό που έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου.
Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, για την ακρίβεια, με την αιώνια ματιά.
