Ο άνθρωπος που θεωρείται ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για την επανάσταση του ροκ εντ ρολ δεν ήταν καν μουσικός. Το 1951 о Λίο Μιντς, ιδιοκτήτης του Record Rendezvous του Κλήβλαντ, έτυχε να αναφέρει σε ένα φίλο του πως για κάποιο περίεργο λόγο λευκοί έφηβοι αγόραζαν μαύρα ρυδμ-εντ-μπλουζ.
Ο φίλος ήταν ο Άλαν Φρηντ, αστέρι της τηλεόρασης της εποχής, που εξασφάλισε στον WJB, έναν επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό, μια νυχτερινή εκπομπή που βάφτισε «The Moon Dog Show» και την αφιέρωσε στο ρυδμ-εντ-μπλουζ.
Το 1952 το Κλήβλαντ δεν είχε πια μόνο τη ραδιοφωνική εκπομπή αλλά και ζωντανές χορευτικές συναυλίες που οργάνωνε ο Φρηντ. Δυο χρόνια αργότερα, ο Φρηντ είχε ήδη βρει δουλειά στο WINS της Νέας Υόρκης και καλούσε καλλιτέχνες του ρυθμ-εντ μπλουζ. Οι συναυλίες ήταν η καλύτερη ένδειξη του αυξανόμενου ενδιαφέροντος των λευκών για τη μουσική αυτή – ο Τζο Τέρνερ, ο Φατς Ντόμινο, οι Moonglows και οι Drifters, παίζοντας ως επί το πλείστον μπροστά σε λευκό κοινό όπου είχαν τεράστια απήχηση.
Οι συναυλίες τους κατέληγαν σε οχλαγωγίες, ή σχεδόν, και οι αρχές τραβούσαν τα μαλλιά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να διπλασιάζεται η δημοτικότητά τους στη νεολαία. Αν ένας μη ερμηνευτής μπορεί να διεκδικήσει τον τίτλο «πατέρας του ροκ εντ ρολ» αυτός είναι ο Φρηντ: όχι μόνον έφερε τις μάζες των λευκών εφήβων σε επαφή με το ρυδμ-εντ-μπλουζ, όχι μόνον ήταν ο πρώτος ντισκ-τζόκευ που μιλούσε σαν πολυβόλο, αλλά πέθανε και σαν μάρτυρας, αφού η καθεστηκυία τάξη κλιμάκωσε τις επιθέσεις κατά του ροκ εντ ρολ και του ίδιου του Φρηντ και τον πέταξε έξω από τα ερτζιανά το 1959.
Μέσα σ’ αυτό το σύντομο διάστημα, ο Φρηντ έμεινε συνεπής στο ρυδμ-εντ-μπλουζ, τόσο στο ραδιόφωνο όσο και στις ζωντανές εμφανίσεις, ενώ οι άλλοι σταθμοί έρρεπαν προς τις ηχογραφήσεις γενικότερης αποδοχής, τις χαριτωμένες και συμβατικότερες.
Απόσπασμα από το βιβλίο του David R. Pichaske, Η ποίηση του ροκ
