Το ν΄ απαιτεί ένας άνθρωπος πολλά από τον εαυτό του είναι κάτι που το καταλαβαίνω και το επιδοκιμάζω· αλλά η προσπάθεια του να επεκτείνει αυτή την απαίτηση και στους άλλους και να κάνει τη ζωή του έναν «αγώνα» για το καλό, είναι κάτι για το οποίο δεν μπορώ παρά να αποφύγω να εκφέρω γνώμη, επειδή για μένα δεν έχει καμία αξία ο αγώνας, η δράση ή η αντίδραση. Πιστεύω ότι κάθε προσπάθεια πουγίνεται για ν’ αλλάξει ο κόσμος οδηγεί στον πόλεμο και στη βία. Δεν μπορώ να περάσω σε κανενός είδους στρατόπεδο, επειδή δεν επιδοκιμάζω τις έσχατες συνέπειες μιας τέτοιας στάσης και επειδή θεωρώ την αδικία και την κακότητα αυτού του κόσμου ως αθεράπευτες.
Αυτό που μπορούμε και θα έπρεπε ν’ αλλάξουμε είναι ο εαυτός μας: την ανυπομονησία μας, τον εγωισμό μας (συμπεριλαμβανομένου και του πνευματικού εγωισμού), την αντίληψή μας της προσβολής, την έλλειψή μας της αγάπης και της επιείκειας. Θεωρώ κάθε άλλη προσπάθεια αλλαγής του κόσμου, ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων, ως μάταιη.
******************************
Πές ναί στόν εαυτό σου, σέ αυτό πού σέ κάνει διαφορετικό, στά συναισθήματά σου, στό πεπρωμένο σου! Δέν υπάρχει άλλος δρόμος. Πού ακριβώς οδηγεί δέν ξέρω, ξέρω μόνο ότι οδηγεί στή ζωή, στήν πραγματικότητα, στήν αναγκαιότητα πού καίει. Μπορεί νά σου φανεί ασήκωτο αυτό και ν’ αυτοκoνήσεις ή κατάληξη αυτή είναι δυνατή γιά όλους, συχνά ή σκέψη της κάνει κάποιον νά αισθάνεται καλλίτερα όπως κι εμένα. Αλλά τό ν’ αποφύγει κανείς αυτό τό μονοπάτι από απόφαση, προδίδοντας τό πεπρωμένο καί τή φύση του, έχοντας εξομοιωθεί μέ τό «κανονικό» – αυτό δέν μπορείς νά τό κάνεις. Δέν θά τό κατάφερνες γιά πολύ καιρό, και η απελπισία σου θά ήταν μεγαλύτερη απ’ ότι είναι τώρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο Σκέψεις/Δοκίμια
Φωτογραφία: Antonio Palmerini
