Το πρόσωπο που σε αγαπάει σ’ έχει επιλέξει από την τεράστια μάζα του άμορφου πηλού που είναι η ανθρωπότητα για να φτιάξει κάτι μ’ εσένα, και ο άμορφος ασήμαντος πηλός που είσαι εσύ θέλει να μάθει τί μορφή του δόθηκε.
Ταυτόχρονα όμως εσύ, μέσα από τη διαδικασία του να αγαπάς κάποιον, γίνεσαι καθεαυτόν, παύεις να είσαι κομμάτι της συνέχειας του άμορφου πηλού, αποκτάς τη ζωοποιό αναπνοή και εγείρεσαι. Οπότε δημιουργείς τον εαυτό σου δημιουργώντας κάποιον άλλον, ο οποίος, πάντως, έχει και αυτός δημιουργήσει εσένα, διαλέγοντας μέσα από τη μάζα το κομμάτι του πηλού που είσαι εσύ.
Άρα, υπάρχουν δύο εσύ, το ένα αυτό που δημιούργησες εσύ ο ίδιος αγαπώντας και το άλλο εκείνο που δημιουργεί το αγαπημένο πρόσωπο αγαπώντας εσένα. Όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ανάμεσα στα δυο εσύ, τόσο περισσότερο ο κόσμος μοχθεί και φθονεί γύρω από τον άξονα του.
Αν όμως αγαπάς και αγαπιέσαι ιδανικά, τότε δεν θα υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στα δύο εσύ ούτε καμία απόσταση. Θα συμπίπτουν άψογα, θα υπάρχει άψογη σύγκλιση, σαν το αεροσκόπιο όταν ευθυγραμμίζει τέλεια τις δίδυμες εικόνες της κάρτας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Robert Penn Warren, Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά
Φωτογραφία: Josef Sudek
