Η παράδοσή μας είναι γλωσσική. Όχι συνειδητή. Φέρνουμε μέσα μας την άγνοια της μεγάλης παιδείας της αρχαιότητας, αλλά φέρνουμε επίσης και υποσυνείδητη τη «γνώση» της. Φαίνεται καθαρά στους ποιητές μας, Σικελιανό, Ελύτη, Εμπειρίκο, Εγγονόπουλο. Η αρχαία Ελλάδα είναι παρούσα ως στοιχειωμένη κόρη. Διόλου ως πνευματική συνείδηση. Ακόμα και στους πιο συνειδητούς παραδοσιακούς κλασικιστές, Κάλβο, Καβάφη, Σεφέρη, η σχέση είναι αρνητική ονειρική, της ίδιας υφής. Η αρχαιότητα είναι ένα όνειρο που καμιά φορά γίνεται εφιάλτης. Κι αυτές είναι οι καλύτερες περιπτώσεις. Αλλιώς, δεν έχουμε «σκέψη» δική μας, νέα, ανεξάρτητη. Όλα είναι απηχήσεις, απομιμήσεις και εισαγωγές -καμιά πρωτοτυπία.
Δεν έχουμε μάτια να δούμε, μάτια να δούμε τον εαυτό μας, την αρχαιότητα, όπως την βλέπουν από μακριά οι ξένοι. Είμαστε πολύ κοντά και μας θολώνει η εικόνα. Τόσο θολώνει, που τελευταία «βγάλαμε» τα αρχαία από τα σχολεία μας. Απίθανο, παράδοξο, ανεκδιήγητο.
Απόσπασμα από την εφημερίδα Το Βήμα, 29 Ιουλίου 1984 {συνέντευξη στην Έλενα Χατζηιωάννου}
