Πες το μου θαρρετά
Εγώ ήμουν κείνος που αγάπησες;
Βάλε το χέρι στην καρδιά – όχι εκεί –
Στ’ αριστερά! Έτσι. Και τώρα πες μου:
Ήμουν εγώ;
Θαρρώ πως κάνουμε λάθος.
Λάθος κι οι δυο.
Εσύ που το είπες – εγώ που το πίστεψα.
Αγαπηθήκαμε; Ίσως.
Αν ο ένας δεν ήταν τρελλός
Ο άλλος ήταν ψεύτης.
Αγάπησα; – Μπορεί.
Αγάπησες; – Ποιος ξέρει…
Αγαπηθήκαμε; Ένας θεός –
Μόνο ένας θεός το ξέρει.
(Και κείνος δεν υπάρχει…).
Αλίμονο…
Το κρασί του έρωτα
Το πίνουν δυο-δυο
Μα μεθάει μόνο ο ένας.
Ένας-ένας όπως οι βαρυποινίτες,
Πίσω από τα μολυβένια τους βαρίδια.
Μη με πεις «σκληρό». Αν μ’ αγάπησες
Κάνε υπομονή. Σε λίγο θα ξεχάσεις.
Και τότε θάρθει η σειρά μου
Για μιαν αγάπη…
Αγάπη του έφηβου,
Του γέρου,
Του παιδιού,
Αγάπη ως τα πέρατα
Ως τα έσχατα
Ως το χαμό.
Αγάπη—
Που αν στ’ αληθινά σ’ αγάπησα
Δεν πρέπει να στη δώσω!
Φωτογραφία: Antonio Palmerini
