Οι «εθνικιστές» κάθε είδους όχι μόνον αποφεύγουν να αποδοκιμάσουν τις θηριωδίες που διαπράττονται από τους «δικούς» τους, αλλά διαθέτουν και την αξιοσημείωτη ικανότητα να μην τις πληροφορούνται καν. Επί περίπου έξι χρόνια, οι Βρετανοί θαυμαστές του Χίτλερ είχαν «καταφέρει» να αγνοούν την ύπαρξη του Νταχάου και του Μπούχενβααλντ. Αλλά και αυτοί που εξανίστανται μαθαίνοντας ότι υπήρχαν στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Γερμανία συχνά «αγνοούν» –ή απλώς «κάτι έχουν ακούσει» σχετικά– ότι στρατόπεδα συγκέντρωσης υπάρχουν και στην Σοβιετική Ένωση.
Οι περισσότεροι Βρετανοί φίλοι της Σοβιετικής Ένωσης ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν «ουσιαστικά» να μάθουν για τον λιμό του 1933 στην Ουκρανία, ο οποίος άφησε πίσω του μερικά εκατομμύρια νεκρούς. Αρκετοί συμπατριώτες μας δεν είχαν καν ενδιαφερθεί να πληροφορηθούν ότι οι εβραίοι της Γερμανίας και της Πολωνίας εξολοθρεύονταν συστηματικά καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου. Ο αντισημιτισμός τους τούς «βοηθούσε» να απωθούν κάθε πληροφορία για το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα.
Για τον «εθνικιστή» ένα γεγονός μπορεί να είναι αληθινό και μη αληθινό, γνωστό και άγνωστο. Ένα γνωστό συμβάν μπορεί να είναι τόσο δυσβάστακτο ώστε να απωθείται, να μην αξιολογείται καν με την λογική, μπορεί επίσης, να λαμβάνεται υπόψη στους υπολογισμούς και στις αναλύσεις του «εθνικιστή», χωρίς ωστόσο αυτός να το δέχεται –ούτε καν ενδόμυχα– ως γεγονός.
Απόσπασμα από το βιβλίο Για τον εθνικισμό και άλλα δοκίμια
Εικόνα: Le Rire magazine, October, 1939
