Αγαπητή Μαρία,
Απόψε, μόλις τελείωσα τη δουλειά, ένιωσα για σένα με τις κεραίες μου την ίδια αγωνία που χθες εσύ με τις δικές σου κεραίες ένιωσες για μένα. Μια ελαφριά αγωνία, όχι περισσότερο από μια σκιά, και όμως ανίκητη. Χθες αισθανόμουν ένα είδος νεύρωσης. Μα σήμερα σε σένα υπήρχε ένας συγκεκριμένος λόγος (συγκεκριμένος μέχρις ενός ορισμένου σημείου, φυσικά) που σε καταπίεζε, καθώς έδυε ο ήλιος. Ήταν το συναίσθημα ότι δεν όριζες τον εαυτό σου, το σώμα σου, την πραγματικότητά σου. Ότι σε “χρησιμοποίησαν” (και περισσότερο με τη μοιραία, κτηνώδη τεχνική που απαιτεί ο κινηματογράφος) και επομένως ότι έχασες ένα μέρος της ελευθερίας σου. Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά θα το αισθανθείς αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της δουλειάς μας. Και θα το αισθανθώ κι εγώ μαζί σου. Είναι τρομερό να μας χρησιμοποιούν αλλά και να χρησιμοποιούμε.
Όμως ο κινηματογράφος έτσι είναι φτιαγμένος. Πρέπει να σπάσεις και να συνθλίψεις μια “ολόκληρη” πραγματικότητα για να την ξαναφτιάξεις σύμφωνα με τη σύνθετη και απόλυτη δική σου αλήθεια, η οποία, στη συνέχεια, την καθιστά ακόμα πιο “ολόκληρη”.
Εσύ μοιάζεις με ένα πολύτιμο πετράδι, το οποίο έχει σπάσει βίαια σε χίλια κομμάτια για να ξαναφτιαχτεί από ένα υλικό που να διαρκεί περισσότερο από τη ζωή. Και αυτό είναι το υλικό της ποίησης. Είναι απλά τρομερό να νιώθεις θρυμματισμένος, να αισθάνεσαι ότι σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, κάποια συγκεκριμένη ώρα, κάποια συγκεκριμένη ημέρα, δεν είσαι πια ο εαυτός σου αλλά ένα μικρό κομμάτι του. Και αυτό εξευτελίζει, το ξέρω.
Εγώ σήμερα έπιασα μια στιγμή του μεγαλείου σου κι εσύ θέλησες να μου το δώσεις ολόκληρο. Όμως δεν είναι δυνατόν. Κάθε μέρα μια λάμψη και στο τέλος θα εμφανιστεί ολόκληρη, ανέγγιχτη η φωτεινότητα. Είναι, βέβαια, γεγονός ότι εγώ μιλάω λίγο ή ότι εκφράζομαι με όρους ενδεχομένως ακατάληπτους. Μα ως προς αυτό, λίγο θέλω για να το αντιμετωπίσω. Βρίσκομαι σε έκσταση, έχω ένα όραμα ή, καλύτερα, οράματα, τα “Οράματα της Μήδειας”.
Σε αυτές τις καταστάσεις έκτακτης ανάγκης πρέπει να έχεις λίγη υπομονή μαζί μου και να ξεπεράσεις τα λόγια με τη δύναμη.
Σε φιλώ
Πιερ Πάολο
