Αγαπητέ, Μάρλον,
Θα ήθελα να σου ζητήσω ν’ αγοράσεις τα δικαιώματα του βιβλίου μου «On the Road» για να κάνεις ένα film. Μην σ’ ανησυχεί η δομή του βιβλίου. Μπορώ να «συμμαζέψω» και ν’ αναδιοργανώσω το θέμα του, έτσι που μπορεί να γίνει ένα σενάριο για film τέλεια αποδεκτό: αποδίδοντάς το σαν ένα μοναδικό ταξίδι κι όχι σαν μια σειρά ταξιδιών απ’ τη μια ακτή στην άλλη όπως συμβαίνει στο μυθιστόρημά μου- ένα ταξίδι μ’ αναχώρηση κι επιστροφή στη New York, να «περνάει» από το Denver, να φτάνει μέχρι το Frisco, το Messico, στη New Orleans και πάλι στη New York. Βλέπω εκ των προτέρων όμορφες κινηματογραφικές λήψεις με την κάμερα να παίρνει εικόνες από το δρόμο (μέρα και νύχτα), ενώ ο Sal και ο Dean (οι πρωταγωνιστές του βιβλίου) να κουβεντιάζουν μεταξύ τους.Επιθυμώ εσύ να ερμηνεύσεις το ρόλο του Dean, γιατί (όπως ξέρεις) αυτός δεν είναι ένας τρελός από κείνους που τους αρέσει να ταξιδεύουν απερίσκεπτα, μα ένας σκεπτόμενος Ιρλανδός (ένας πραγματικός ισουίτης). Εσύ λοιπόν θα ερμηνεύσεις το ρόλο του Dean κι εγώ το ρόλο του Sal (έτσι μου είπαν από την Warner Bros). Εγώ θα σου δείξω πώς συμπεριφέρεται ο Dean στην πραγματική του ζωή, γιατί χωρίς μια καλή «μίμηση» της συμπεριφοράς του δε θα μπορέσεις να ερμηνεύσεις σωστά το ρόλο. Μπορούμε ακόμα να πάμε να τον συναντήσουμε στο Frisco ή να τον προσκαλέσουμε στο Λος Άντζελες. Αυτός είναι ακόμα ένας πραγματικά απελπισμένος, και τώρα πια συμβιβάστηκε με το ότι ζει το τελευταίο κομμάτι της ζωής του και τώρα διαβάζει το «Ο πατέρας μας» με τα παιδάκια του τα βράδια, όπως θα δεις, όταν διαβάσεις το BEAT GENERATION. Εκείνο που θέλω είναι να καταφέρω να τακτοποιήσω εμένα και τη μητέρα μου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής, κι έτσι θα είμαι ελεύθερος να κάνω το γύρο του κόσμου, να πάω Ιαπωνία, Ινδία, Γαλλία κ.λπ., για να γράψω…Θέλω να είμαι ελεύθερος να γράφω τι έχω μέσα στο κεφάλι μου και ελεύθερος να καταφέρνω να δίνω «κάτι» να «δαγκώνουν» οι φίλοι μου, όταν είναι πεινασμένοι και να μην ανησυχώ για τη μητέρα μου.
Επιπλέον το επόμενο μυθιστόρημά μου με τίτλο «Οι υπόγειοι» θα εκδοθεί το Μάρτη στην Ν. Υόρκη και το θέμα του είναι μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ’ ένα αγόρι και μια έγχρωμη κοπέλα, μια ιστορία σύγχρονη δηλαδή. Κάποιους από τους πρωταγωνιστές του βιβλίου τους γνώρισες στο Village (όπως π.χ. τον Stanley Gould). Αυτή η ιστορία μπορεί να κινηματογραφηθεί πολύ πιο εύκολα από το “On The Road”.
Εκείνο που θέλω πάρα πολύ είναι να καταφέρω ν’ ανανεώσω το αμερικάνικο θέατρο και σινεμά, να δώσω ένα «άγγιγμα ώστε να ταράξω τα λιμνάζοντα νερά» και να κάνω τους ανθρώπους να αισθάνονται να «βράζει» το αίμα τους σαν να πρόκειται για την ίδια τη ζωή. Αυτό είναι που θέλω να βάλω στον κινηματογράφο: όχι ένα σενάριο ιδιαίτερο ούτε κάτι άλλο το ιδιαίτερο, μα μόνο με έναν τρόπο που να παρουσιάζει τα πρόσωπα όπως είναι στην ίδια τη ζωή. Όλα αυτά που γράφω το κάνω με τη φαντασία ότι είμαι ένας άγγελος που επιστρέφει στη γη και τη βλέπει με μάτια θλιμμένα, όπως στην πραγματικότητα είναι. Γνωρίζω ότι εσύ πειραματίστηκες μ’ αυτές τις ιδέες και κοίτα σύμπτωση ακόμα και το νέο φιλμ του Φρανκ Σινάτρα στέκεται στον αυθορμητισμό και στο θέαμα κι όχι στην ίδια τη ζωή. Αντίθετα τα γαλλικά φιλμ ή εκείνα της δεκαετίας του ’30 παραμένουν ακόμα μακράν καλύτερα από τα δικά μας, γιατί οι Γάλλοι έδωσαν απόλυτη ελευθερία στους σκηνοθέτες, ηθοποιούς και συγγραφείς τους και δεν χρησιμοποιούν «υπεκφυγές» προσφεύγοντας σ’ ένα «πνεύμα» που «χαϊδεύει» τους θεατές. Οι Γάλλοι μίλησαν με την ψυχή τους απευθείας στην ψυχή των θεατών κι έγιναν άμεσα κατανοητοί. Όταν θα γίνω πλούσιος θα μου άρεσε να κάνω γαλλικά φιλμ στην Αμερική…Το αμερικάνικο θέατρο και σινεμά μέχρι στιγμής είναι ένας δεινόσαυρος έξω από τη σύγχρονη πραγματικότητα και δεν επηρεάστηκε από την καλυτέρευση της αμερικάνικης λογοτεχνίας.
Εάν σ’ αρέσει η ιδέα, να βρούμε τον τρόπο να ειδωθούμε στη Ν. Υόρκη την επόμενη φορά που θα περάσεις από κει ή στη Florida όπου βρίσκομαι. Είναι κάτι που πραγματικά αξίζει να κουβεντιάσουμε, γιατί έχω την εντύπωση ότι, αλήθεια, θα γεννηθεί κάτι μεγάλο. Βρίσκομαι σε μια κατάσταση βαρεμάρας αυτές τις μέρες και ψάχνω κάτι να κάνω που να με «γεμίζει». Μπορώ να καθίσω να γράψω μυθιστορήματα πολύ εύκολα, όπως και θεατρικά έργα- ένα θεατρικό μου έργο το έγραψα μέσα σε 24 ώρες.
Εμπρός Μάρλον, μην κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια, απάντησε.
Τα ξαναλέμε, δικός σου Jack Kerouac.
Το γράμμα γράφτηκε τέλη του 1957. Είχε τίτλο Κάνουμε ένα φίλμ; και δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα L’ unita στις 8-1-12.
Φωτογραφία: Tom Palumbo, Ed Clark
