Ο κεντρικός σχεδιασμός του βίου βασίζεται στο ότι είμαστε αρεστοί σε κάποιον. Στις πρώτες φάσεις της ζωής και κατά τη νεότητα, για τον άνθρωπο έχει πρωταρχική σημασία να τον σκέφτονται. Αμέσως μετά κυριαρχεί το να είναι ελκυστικός.
Όταν κερδίζει την προτίμηση κάποιου γίνεται μοναδικός, «άτομο» όπως το εννοεί ο Jung. Τότε δημιουργείται μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατάσταση, αφού δύο άτομα επιλέγονται αμοιβαία και αναπτύσσουν εκπληκτικές ιδιότητες που τους ωθούν στη μαγική αίσθηση ότι βρίσκονται «έξω από τον κόσμο».
Με την απώλεια της αγάπης, όμως, ανοίγεται ένα σοβαρό αγιάτρευτο τραύμα.
Ο θάνατος προσφιλούς προσώπου παράγει συναισθήματα παρόμοια μ’ εκείνα της εγκατάλειψης.
Τέτοιες οριακές στιγμές αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή και αποκλείουν τα περιθώρια για νέες σχέσεις και καινούργιους έρωτες.
Ο άνθρωπος δεν ερωτεύεται, επειδή φοβάται μήπως ξαναπληγωθεί και όχι επειδή δεν έχει ευκαιρίες. Αρνούμενος όμως τον έρωτα για να ξεφύγει από τις κακοτοπιές, απαρνιέται την ίδια τη ζωή, εφ’ όσον αποφεύγει εμπειρίες που ίσως τον βλάψουν αλλά ίσως και να του χαρίσουν την ευτυχία.
*********************
[…] η ζωή δεν θα είχε κανένα νόημα χωρίς σχέσεις. Το παράδοξο είναι ότι υποχρεωτικά γινόμαστε μάρτυρες όχι μόνο της απαρχής αλλά και του τέλους τους. Όταν δύο άνθρωποι επικοινωνούν, δεν χρειάζονται νόμοι και κανόνες για να οριοθετήσουν και να διαχωρίσουν τις θεμιτές από τις αθέμιτες επιθυμίες.
Μια ζωντανή σχέση τροφοδοτείται από υγιή αλληλεπίδραση δίχως τέλος. Ο τερματισμός της βαθιάς επικοινωνίας δεν θίγει μόνον τη σχέση αλλά και τα μεμονωμένα άτομα.
Η στατιστική δείχνει ότι τα προβλήματα των σχέσεων είναι περισσότερο ζημιογόνα από τις ασθένειες για την ψυχοσωματική ευεξία. Οι δυσχέρειες του ζευγαριού προκαλούν παθογόνες διεργασίες που κατευθύνουν σε ποικιλόμορφη οργανική συμπτωματολογία, ενώ και η ψυχή δεν παραμένει αμέτοχη. Η κατάθλιψη και ο μαρασμός αποτελούν τη θλιβερή, αλλά δυστυχώς αληθινή μαρτυρία.
Η δουλειά του ψυχολόγου συχνά τον φέρνει αντιμέτωπο με ανθρώπους που πάσχουν από τη διάλυση της σχέσης, αλλά αποφεύγουν να παραδεχτούν την αποτυχία τους, να κάνουν δηλαδή το πρώτο βήμα για το σοβαρό ταξίδι της ψυχανάλυσης.
Απόσπασμα από το βιβλίο Η ψυχή της γυναίκας
Φωτογραφία: Roberto De Mitri
