H εμπειρία με έχει διδάξει ότι το σώμα μου είναι η πηγή όλων των ζωτικών πληροφοριών που μου ανοίγουν τον δρόμο για περισσότερη αυτονομία και αυτοπεποίθηση. Από τότε που επέτρεψα στα αισθήματά μου, τα οποία επί μακρόν ήταν εγκλωβισμένα μέσα μου, να εκφραστούν και κατάφερα να τα νιώσω, απελευθερωνόμουν ολοένα και περισσότερο από το παρελθόν μου.
Τα αληθινά συναισθήματα δεν αποβάλλονται δια της βίας. Είναι διαρκώς παρόντα και έχουν λόγο ύπαρξης, παρότι συχνά ο λόγος αυτός παραμένει κρυφός. Δεν μπορώ να αναγκάσω τον εαυτό μου να αγαπάει ή έστω να τιμάει τους γονείς μου, όταν το σώμα μου, για λόγους που πού καλά γνωρίζει, αρνείται κάτι τέτοιο. Βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε εκδίκηση από τους γονείς μας για τη σκληρότητά τους, αλλά ότι οφείλουμε να τους δούμε όπωςAlice Miller πραγματικά ήταν, να εξετάσουμε πώς μας ανέθρεψαν όταν ήμασταν παιδιά, ώστε να απαλλάξουμε τα δικά μας παιδιά και τον ίδιο μας τον εαυτό από αυτό το πρότυπο.
Χρειαζόμαστε την εμπειρία της αγάπης για το παιδί που κάποτε ήμασταν, διαφορετικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε τι συνίσταται τούτη η αγάπη. Χρειαζόμαστε ένα σύντροφο, ένα “πρόσωπο αρωγό”, όπως τον ονομάζω, ώστε να συμπαρασταθούμε εμείς οι ίδιοι στο παιδί που κρύβουμε μέσα μας, να κατανοήσουμε τη γλώσσα του σώματός του και να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του, αντί να τις αγνοήσουμε, όπως ακριβώς έκαναν κάποτε οι γονείς μας.
Δεν χρειαζόμαστε ένα ουδέτερο σύντροφο, αλλά το αντίθετο: ένα μεροληπτικό, που να μπορεί να μοιραστεί μαζί μας τον τρόμο και την αγανάκτηση που σταδιακά αποκαλύπτονται τόσο σε εκείνον όσο και σε μας τους ίδιους, τον τρόμο και την αγανάκτηση για το πόσο υπέφερε το μικρό παιδί, για όλα αυτά που πέρασε, ολομόναχο, όταν η ψυχή και το σώμα του μάχονταν να διατηρηθούν στη ζωή, μια ζωή που επί χρόνια βρισκόταν σε διαρκή κίνδυνο.
Απόσπασμα από το βιβλίο Το σώμα δεν ψεύδεται ποτέ
Φωτογραφία: Laura Makabresku
