Ποιητές, βγήτε από τά ντουλάπια σας,
Ανοιχτέ τα παράθυρα, ανοίχτε τις πόρτες σας,
Πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους.
Κατεβήτε, κατεβήτε
άπ’ τούς Ρώσικους Λόφους σας, τους Τηλεγραφικούς Λόφους σας,
απ’ τα ύψη των Φάρων και των Καμπαναριών,
απ’ τα ύψη του Μπρούκλιν και του Μοντπαρνάς,
κατεβήτε απ’ τους λοφίσκους και τα ορη σας,
βγήτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τα παλάτια σας.
Τα δέντρα συνεχίζουν να πέφτουν
και δεν θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι ώρα να κάθεστε
Όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του.
Δεν είναι ώρα γιά τραγούδια Hare Krishna
ενώ η Ρώμη φλέγεται.
Το Σάν Φραντζίσκο φλέγεται,
του Μαγιακόβσκυ η Μόσχα φλέγεται
με τα απολιθωμένα καύσιμα της ζωής.
Το Άλογο κι η Νύχτα πλησιάζουν
τρώγοντας φως, θερμότητα και δύναμη
και τα σύννεφα έχουν παντελόνια.
Δεν είναι ώρα να κρύβεται ο καλλιτέχνης
πάνω, πλάι, πίσω απ’ τη σκηνή,
αδιάφορος, τρώγοντας τα νύχια του,
διυλίζοντας τον εαυτό του πέρα απ’ την ύπαρξη.
Δεν είναι ώρα για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι ώρα για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι ώρα για φόβους καί απροθυμία,
είναι μονάχα ώρα για έρωτα και φως.
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από πλήξη στις ποιητικές αναγνώσεις.
Η ποίηση δεν είναι μυστική κοινότητα,
ούτε ναός.
Λέξεις κρυφές καί ύμνοι δέν ταιριάζουν πλέον.
Η ώρα του θρήνου πέρασε,
ήρθε η ώρα για χαρά και αγαλλίαση
για το επερχόμενο τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού
πού ‘ναι κακός για τη γη και για τον Άνθρωπο.
Είναι καιρός να δείτε προς τα έξω
στην πλήρη στάση του λωτού
με τα μάτια ορθάνοιχτα,
Είναι καιρός ν’ ανοίξετε τα στόματα
μ’ έναν καινούργιο ορθάνοιχτο λόγο,
Είναι καιρός νά επικοινωνήσετε μ’ όλα τά έμψυχα όντα,
Όλοι εσείς οι «ποιητές των πόλεων»
οι κρεμασμένοι στα μουσεία, συμπεριλαμβανομένου και εμού,
Όλοι εσείς οι ποιητές των ποιητών που γράφετε ποίηση
πάνω στην ποίηση,
Όλοι εσείς οι ποιητές του ποιητικού εργαστηρίου,
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντς,
Όλοι εσείς οί προχωρημένοι, έξαλλοι, αποκομμένοι ποιητές,
Όλοι εσείς οί ζορισμένοι ποιητές του συγκεκριμένου,
Όλοι εσείς οί ποιητές της επιτήδειας γλώσσας,
Όλοι εσείς οι ποιητές των επί εισητηρίω καμπινέδων
που βαριαναστενάζετε με συνθήματα στους τοίχους,
Όλοι εσείς που ταρακουνιόσαστε στην α’ θέση του τραίνου
και που ποτέ δεν κάνατε κούνια κάτω από τις σημύδες.
Ολοι εσείς οι πρωτομάστορες στο πριονιστήριο των χαϊκού
στις Σιβηρίες της Αμερικής,
Όλοι εσείς οι αόμματοι α-ρεαλιστές,
Όλοι εσείς οι αυτο-απόκρυφοι υπερρεαλιστές,
Όλοι εσείς οι ιδεολόγοι της κρεβατοκάμαρας
και δημοκόποι των κομοδίνων.
Όλοι εσείς οι Γκρου-μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που όλη μέρα ρεμπελεύετε
συζητώντας για το προλεταριάτο της εργατικής τάξης,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές τής ποίησης,
Όλοι εσείς οί μαλλιαροί καθηγητές της ποίησης,
Όλοι εσείς οί κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή.
Όλοι εσείς οι Αστυνόμοι της Ποίησης –
Πού είναι τ’ άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
πού είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
πού είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της τεράστιας γης
και κάθε πράγματος που τραγουδάει πάνω της
κι η σχέση μας μαζί της –
Ποιητές, κατεβήτε
ξανά στους δρόμους του κόσμου
Κι ανοίχτε τα μυαλά σας και τα μάτια σας
με την αρχέγονη απόλαυση του βλέμματος,
Καθαρίστε το λαιμό κι υψώστε τη φωνή σας,
η Ποίηση πέθανε, ζήτω ή Ποίηση
με μάτια τρομερά καί βουβαλίσια δύναμη.
Μην περιμένετε την Επανάσταση
γιατί θ’ αρχίσει χωρίς εσάς.
Σταματήστε να μουρμουρίζετε και φωνάξτε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
με μια καινούργια αίσθηση
με υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσώτερον ούς
που δονείται κάτω απ’ την επιφάνεια.
Η ποίηση είναι το όχημα
για την μεταφορά του κοινού
σε μέρη ψηλότερα
που άλλοι τροχοί δεν φτάνουν.
Η ποίηση συνεχίζει νά πέφτει απο τους ουρανούς
μέσα στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν έχουν ακόμα σηκώσει τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι είναι ζωντανοί ακόμα. με πρόσωπα,
ωραίοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα, ακόμα,
στα μάτια ολονών το μυστικό ολονών
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα,
Ξυπνήστε, περπατήστε στον καθαρό αέρα.
Μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου
Πίνακας: Lawrence Ferlinghetti
