Bob Dylan – Chimes of Freedom – Λογοτεχνικές αναφορές για το τραγούδι

Το Chimes of Freedom είναι τραγούδι του Bob Dylan που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ Another Side of Bob Dylan.

Συζητήθηκε όσο λίγα, από πολλούς ερευνητές.

Το τραγούδι είναι μια λυρική έκφραση συναισθημάτων που προκαλούνται ενώ παρακολουθούν μια καταιγίδα. Ο τραγουδιστής, μαζί με ένα άτομο, παγιδεύονται στην καταιγίδα ένα απόγευμα. Τα φυσικά φαινόμενα προκαλούν συναισθηματικές πτυχές έτσι με τις αστραπές/βροντές νιώθουν τις καμπάνες να χτυπούν.

Στην συνέχεια, ο ουρανός και η ομίχλη αρχίζουν να καθαρίζουν κάτι που ερμηνεύετε ως ελπίδα, δηλαδή, όπως ο ουρανός καθαρίζει μετά από μια βροχερή νύχτα έτσι και οι άνθρωποι θα πρέπει να υπομείνουν τις αποτυχίες ώστε να έρθει η επιτυχής επιβίωσης τους, υπό των ήχο των καμπανών της ελευθερίας.

Ο Seth Rogovy αποκαλεί το τραγούδι υπέρτατο ποιητικό επίτευγμα αφού ποτέ μια καταιγίδα δεν έχει περιγραφεί τόσο δυναμικά, τόσο ηλεκτρικά. Σε έξι στροφές οκτώ γραμμών, ο Dylan ζωγραφίζει ένα παραισθησιογόνο όραμα, μια αισθησιακή επίδειξη αστραπής που διαπερνά το σκοτάδι, αποκαλύπτοντας έναν άδικο κόσμο και έναν κόσμο λύτρωσης. Τυλιγμένο στο τραγούδι είναι όλα όσα έχουν προηγηθεί, ο συμβολισμός του Blowin’ in the Wind και ο αποκαλυπτικός σουρεαλισμός του A Hard Rain a- gonna Fall.

Στο βιβλίο του Mike Marqusee, Chimes of Freedom: The Politics of Bob Dylan’s Art σημειώνει ότι το τραγούδι σηματοδοτεί την μετάβαση του Dylan από τα τραγούδια διαμαρτυρίας στο πιο ελεύθερο ποιητικό στυλ, όπου ο σουρεαλισμός αναδεικνύει την σκέψη του.

Αναφέρει επίσης ότι εκείνη την περίοδο ο Dylan είναι επηρεασμένος από τους συμβολισμούς του Arthur Rimbaud. Αντί να υποστηρίξει ένα σκοπό, όπως στα τραγούδια διαμαρτυρίας, υποστηρίζει τους ανθρώπους που καταπιέζονται και αντιμετωπίζονται άδικα.

Σχετικά με τον επηρεασμό του Rimbaud στον Dylan, o Ian Bell θεωρεί ότι υπάρχουν στιγμές στο τραγούδι που θυμίζει το ποίημα του The Drunken Boat.

I know skies split by lightning, waterspouts

And undertows, and tides: I know the night

And dawn exulting like a crowd of doves.

Πέραν του Rimbaud, ο Oliver Hopkins αναφέρει ως επιρροή την αλληγορική ποίηση του Gerard Manley Hopkins, τα οράματα του William Blake αλλά και την συμπονετική, ρομαντική γλώσσα του William Shakespeare ενώ ο Paul Williams θεωρεί ότι μοιάζει με την επί του όρους ομιλία (Ματθ. κεφ. 5-7) του Ιησούς.

Μια άλλη εκδοχή, σύμφωνα με τον Clinton Heylin, θεωρεί ότι ίσως ο θάνατος του προέδρου John F. Kennedy να είναι η πιθανή έμπνευση του τραγουδιού αφού πέθανε Παρασκευή και οι καμπάνες στο ποίημα, να ήταν οι καμπάνες της εκκλησίας που ανακοίνωσαν το θάνατό του. Αυτό το υποστηρίζει από το πιο κάτω ποίημα που έγραψε μετά τον θάνατο του Kennedy. Όπως αναφέρει, ίσως να ήταν η γέννησής του Chimes of Freedom.

the colors of friday were dull

as cathedral bells were gently burnin’

striking for the gentle

striking for the kind

striking for the crippled ones

an striking for the blind

Στίχοι

Far between sundown’s finish an’ midnight’s broken toll
We ducked inside the doorway, thunder crashing
As majestic bells of bolts struck shadows in the sounds
Seeming to be the chimes of freedom flashing
Flashing for the warriors whose strength is not to fight
Flashing for the refugees on the unarmed road of flight
An’ for each an’ ev’ry underdog soldier in the night
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

In the city’s melted furnace, unexpectedly we watched
With faces hidden while the walls were tightening
As the echo of the wedding bells before the blowin’ rain
Dissolved into the bells of the lightning
Tolling for the rebel, tolling for the rake
Tolling for the luckless, the abandoned an’ forsaked
Tolling for the outcast, burnin’ constantly at stake
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

Through the mad mystic hammering of the wild ripping hail
The sky cracked its poems in naked wonder
That the clinging of the church bells blew far into the breeze
Leaving only bells of lightning and its thunder
Striking for the gentle, striking for the kind
Striking for the guardians and protectors of the mind
An’ the unpawned painter behind beyond his rightful time
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

Through the wild cathedral evening the rain unraveled tales
For the disrobed faceless forms of no position
Tolling for the tongues with no place to bring their thoughts
All down in taken-for-granted situations
Tolling for the deaf an’ blind, tolling for the mute
Tolling for the mistreated, mateless mother, the mistitled prostitute
For the misdemeanor outlaw, chased an’ cheated by pursuit
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

Even though a cloud’s white curtain in a far-off corner flashed
An’ the hypnotic splattered mist was slowly lifting
Electric light still struck like arrows, fired but for the ones
Condemned to drift or else be kept from drifting
Tolling for the searching ones, on their speechless, seeking trail
For the lonesome-hearted lovers with too personal a tale
An’ for each unharmful, gentle soul misplaced inside a jail
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

Starry-eyed an’ laughing as I recall when we were caught
Trapped by no track of hours for they hanged suspended
As we listened one last time an’ we watched with one last look
Spellbound an’ swallowed ’til the tolling ended
Tolling for the aching ones whose wounds cannot be nursed
For the countless confused, accused, misused, strung-out ones an’ worse
An’ for every hung-up person in the whole wide universe
An’ we gazed upon the chimes of freedom flashing

Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google News