Πράγματι, η ανθρωπότητα θέλει να αυτοκτονήσει, αλλά δεν το θέλει πραγματικά, μόνο κατά το ήμισυ· αυτό εξηγεί τους πολέμους, τους βομβαρδισμούς, τις διώξεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Θέλει και δεν θέλει. Ξέρουμε, όμως όλοι μας πως έχουμε ό,τι χρειάζεται για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Αυτό θα γίνει από λάθος, ένα λάθος γεμάτο νόημα, από μια παράλειψη ή σε μια στιγμή συλλογικής απελπισίας.
*******************
Αν οι άνθρωποι δεν είχαν θελήσει να καταστραφούν, θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν όλα. Δεν θα υπήρχε η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν θα υπήρχαν γενοκτονίες. Γιατί δεν αγαπάμε αλλήλους; ρωτούσε με προφανή αφέλεια ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι. Γιατί να μην αγαπιόμαστε ή τουλάχιστον γιατί δεν αδιαφορούμε ο ένας για το άλλο; Έχει διαρκέσει πολύ η ανθρώπινη περιπέτεια, μου έλεγε ένας φίλος, δυστυχής για τη δυστυχία των ανθρώπων· πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτήν.
*******************
Οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι αντι-θρησκείες, οι φιλοσοφικές διδασκαλίες δεν προσέφεραν, φαίνεται, παρά προσχήματα στη βία. Η βία υπερβαίνει πάντα το σκοπό της. Έτσι, μετά την ανατροπή κάποιου καθεστώτος, έρχεται η βία να συνεχίσει το έργο της, κρίνοντας και αποκεφαλίζοντας. Φοβόμαστε την εκδίκηση των ηττημένων. Απεχθανόμαστε εξίσου νικητές και νικημένους.
Απόσπασμα από το βιβλίο Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου
Μετάφραση: Μίρκα Σκάρα
Φωτογραφία: Abaca Press
