Το πρωί ξυπνούσα,
ντυνόμουν με την ησυχία μου
έβγαινα έξω
περίμενα στην στάση.
Τα μικρά,
συνήθως κοιμόντουσαν.
Κάποτε με έπαιρναν είδηση,
ξυπνούσαν.
Αυτός,
έτρεχε ξοπίσω μου
με τραβούσε απ’ τα φουστάνια.
Μη φύγεις μαμά.
Μην με αφήσεις μαζί του.
Το ξέρω,
ήταν πιεστικός,
δύσκολος άνθρωπος.
Αλλά δεν ήταν κακός,
δεν ήταν βίαιος
ο άντρας μου.
Τότε,
δεν πίστευα
η μάλλον
δεν ήξερα
το δρομολόγιο των συμβάντων.
Έφευγα με το λεωφορείο
και ακόμα φώναζε.
Μη φύγεις μαμά.
Μην με αφήσεις μαζί του.
Είναι μικρός,
είναι κολλημένος.
Δεν κάνει με τον μπαμπά του.
Έτσι έλεγα
ή μάλλον
έτσι ήθελα να λέω του εαυτού μου.
Ποτέ δεν θα με συγχωρήσω.
Όφειλα να ξέρω.
Απλά δεν πίστευα
ότι θα φτάναμε μέχρι εδώ.
Φωτογραφία: Remus Tiplea
