Το πρώτο μου βιβλίο λεγόταν Λέρος. Σημαίνει βρώμικο. Ήταν μια σειρά φωτογραφιών για το κλείσιμο ενός φρενοκομείου στο ελληνικό νησί.
Οι τρόφιμοι ήρθαν σε αυτό το νησί από όλη την Ελλάδα. Επιλέχθηκαν μεταξύ των χειρότερων περιπτώσεων, αυτών που είχαν εγκαταλείψει στα ψυχιατρικά νοσοκομεία.
Γνώριζα ότι στεγάζονταν σε μια πρώην στρατιωτική βάση στο νησί, η οποία είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως ως φυλακή για πολιτικούς κρατούμενους. Ήξερα ότι η ιστορία της Λέρου ήταν συνδεδεμένη με το ψυχιατρικό νοσοκομείο της και ότι ο κόσμος δεν ήξερε τίποτα γι’ αυτό. Ήξερα ότι μέσα στο άσυλο δεν ζούσες, επιβίωνες.
Το προσωπικό δεν ήταν γιατροί ή νοσοκόμες και δεν είχε ιατρική εκπαίδευση. Ήταν ντόπιοι, νησιώτες και χρησιμοποιήθηκαν ως φύλακες. Οι φρουροί γρήγορα εκφυλίστηκαν σε κακοποιούς, οι οποίοι προσπάθησαν να ελέγξουν τους τρελούς με τις μόνες μεθόδους που είχαν στη διάθεσή τους – ωμή βία και τρόμο. Οι τρόφιμοι ξυλοκοπούνταν συστηματικά, βασανίζονταν και συνθλίβονταν από τις όποιες ευαισθησίες είχαν κάποτε.
Τα πάντα στο άσυλο συνδέονταν με τις θεωρίες ενός Ιταλού ψυχιάτρου ονόματι Franco Basaglia, πρωτοπόρου της σύγχρονης έννοιας της ψυχικής υγείας, ο οποίος κατάργησε τα ψυχιατρικά νοσοκομεία στην Ιταλία. Στην Ιταλία, είναι μια πολύ σημαντική φιγούρα.
Αποφοίτησα από τη σχολή καλών τεχνών το 1991 και δούλεψα πολύ στην Ιταλία με τον βοηθό του Basaglia. Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τη Λέρο μαζί του.
Κατέληξα να περάσω τέσσερα ή πέντε χρόνια σε αυτό το ίδρυμα. Κατάλαβα τι αντιμετώπιζα και τι έκανα εκεί. Ήταν σαν το Heart of Darkness (νουβέλα) – όταν ο καπετάνιος χαρτογραφεί το δρόμο του προς το ποτάμι.
