περὶ δὲ τὴν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνῇ μεγάλῃ λέγων· ἠλὶ ἠλί, λαμᾶ σαβαχθανί; τοῦτ᾿ ἔστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;
Ματθ. 27,46
Ίσως το πιο εσωτερικό ποίημα που γράφτηκε ποτέ στα ελληνικά γράμματα.
Ταξιδεύοντας τον χρόνο ανάποδα και με απόκοσμη έμπνευση στη φαρέτρα των νομισμάτων του ο ποιητής μας εισάγει με τους πρώτους κιόλας στίχους στην πρώτη πράξη του πιο ένδοξου μονόλογου του ταπεινότερου μύστη που ρωτά με παράπονο παιδικό τον Πατέρα του γιατί ενώ παράλληλα καλείται να χορέψει τον μυστικό καρσιλαμά. Ένα χορό γυμνό απέναντι και μόνο από τον εαυτό του.
Χωρίς μουσική.
Χωρίς μαντήλια.
Γυμνός και σχεδόν πεθαμένος σαν κάθε άλλος μύστης που σε οριακό επίπεδο αντικρίζει τον εσώτατο εαυτό του προτού παραδοθεί οριστικά.
Στη δεύτερη στροφή ο ποιητής χρησιμοποιώντας ως όπλο κλειδί τον χυδαιότερο των αρχαιοελληνικών χορών υπερτονίζει την ασταθή πλευρά της ανθρώπινης φύσης του και ανοίγει την πύλη του γρίφου προφητεύοντας πως η μοίρα της επαναστάσεως του σε εκείνη την εποχή δεν θα πληρωνόταν ποτέ.
Με μια προβολή στο υποσυνείδητο μας υπαγορεύει να αναγνωρίσουμε και να επαναλάβουμε πως κανείς προφήτης για τον τόπο του δεν ήταν αρκετός.
Για να το συσχετίσει στην τρίτη στροφή με όλους τους μεγάλους και διορατικούς μύστες που πρόβλεψαν τον θάνατο τους, παρουσιάζοντας τον θλιμμένο κι εξτατικό όμοιο με την ιερά Πυθία.
Πράξη δεύτερη.
Τραγωδίας ίχνη στο καρσιλαμά…
Προφητεύει ανάποδα και πάλι ο εσώτατος στον ενδότερο εαυτό την τραγωδία μέσα από τα ίχνη που ακολουθεί και μας εισάγει νωχελικά μα ξεκάθαρα στις θανατικές τελετές των Αζτέκων στο Μεξικό των θρύλων των Μάγιας και των άλλων αιμοβόρων θεών της Αρχαίας Αιγύπτου που επιθυμούσαν σφαγείο βασιλικό.
Το τοπίο γύρω φαλακρό…
Ξεκάθαρη αναφορά στον Γολγοθά που μύριζε πόνο και αίμα όπως και κάθε καταραμένο κρανίο που ξεσηκώνει με την σκέψη του ανίερους πολέμους.
Όπως και ο καθένας από εμάς που μη έχοντας που να στραφεί ουρλιάζει για να λυτρωθεί…
Πράξη τρίτη
Ηλί, Ηλί Λαμά κι έσβησες επάνω στο καρσιλαμά…
Αυτός ο χορός ήταν πεπρωμένο του ενός.
Αυτός ο χορός ήταν για ένα που στο τέλος δεν διασπάστηκε ποτέ ξανά και ζεί αθάνατος σαν την πέτρα, πέρα και πάνω από τον χρόνο.
Το κείμενο ανήκει στον Κύπριο ποιητή Ιάσωνα Σταυράκη.
Πίνακας: Léon Bonnat, 1874
Στίχοι
Ηλί, Ηλί Λαμά,
χόρεψέ μου μυστικό καρσιλαμά.
Μες των υπογείων τη φωτιά,
χόρεψες τον κόρδακα με κάμα στα πλευρά,
γύρευες το σύνθημα να ρθει
για την καινούρια άνοιξη που εδώ δε θα σε βρει.
Με μια ανεξήγητη ορμή
στης παπαρούνας τ’ όνειρο είχες χαθεί,
αναμασούσες άναρθρο χρησμό,
για μαραμένα Σάββατα κι ερώτων ξεπεσμό.
Ηλί, Ηλί Λαμά,
τραγωδίας ίχνη στον καρσιλαμά.
Έσπρωχναν το βήμα του χορού,
μύθοι των Αζτέκων και θρύλοι του Περού
Σώματα βαμμένα πορφυρά
που καλούν τον Όσιρι, την Κάλι και τον Ρα.
Το τοπίο γύρω φαλακρό,
αδήμονο προσμένει να σε δεχτεί νεκρό,
κιόλας κακοφόρμισε η πληγή,
βγάλε κραυγή να σε δεχτεί για πάντα η σιγή.
Ηλί, Ηλί Λαμά
κι έσβησες επάνω στον καρσιλαμά.
