Τι κι αν οι γονείς αποφάσισαν μια εφηβική βραδιά να μας ξεστομίσουν πως δεν υπάρχεις. Τι κι αν σοκαρισμένοι, φορώντας τις παιδικές χριστουγεννιάτικες κάλτσες, πιάσαμε στα πράσα την μαμά να τρώει λαίμαργα στις 3 τα χαράματα τα σοκολατάκια που προορίζονταν να χωθούν στην δικιά σου τεράστια κοκκινωπή κοιλιά. Για μένα, και για άλλους τόσους ρομαντικούς κι ονειροπόλους που έχουν σχεδόν περάσει τα 30 υπάρχεις!
Το ξέρω, το νιώθω, ακόμα κι αν το μόνο που κατάφερα να δω τόσα χρόνια είναι οι πάμπολλες αντιγραφές σου, που κυκλοφορούν ανενόχλητες στους δρόμους της στολισμένης πρωτεύουσας. Κάποιες από αυτές, στρουμπουλές, με κάτι ροδοκόκκινα μάγουλα και κάτασπρα μαλλιά με ξεγελούν τόσο που κάποια στιγμή στα 13 μου πήγα να πέσω στην παγίδα τους και να τους ζητήσω γεμάτη ενθουσιασμό το πανάκριβο κινητό που μήνες προσπαθούσα μάταια να αγοράσω με το λιγοστό χαρτζιλίκι μου. Δεν το βρήκα ποτέ μέσα στο κουτί με το γιορτινό περιτύλιγμα και την πράσινη κορδέλα. Μόνο κάτι πορσελάνινες κούκλες με ξανθιές φανταχτερές μπούκλες και πορτοκαλί κραγιόν αντίκριζα.
Κάθε χρόνο βασανίζω το μυαλό μου και σκέφτομαι αν πραγματικά αξίζει τον κόπο να χαραμίσω 10 λεπτά από το χρόνο μου για να σου γράψω ξανά εκείνο το περιβόητο γράμμα. Και δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πως πάντα καταφέρνεις έστω κι από μίλια μακριά, χωρίς μια σου κουβέντα, να με πείσεις! Όπως με πείθεις πως τελικά ζεις ανάμεσα μας, κι ας μην σ’ έχω συναντήσει ποτέ μου! Σε νιώθω στην μυρωδιά της πρωινής χειμωνιάτικης βροχής, στην λάμψη των κεριών που στολίζουν το σαλόνι, στην αφή της ζάχαρης που γεμίζει τα χείλη μου κάθε φορά που δοκιμάζω τους κουραμπιέδες της γιαγιάς. Σε νιώθω στα χαμόγελα των περαστικών που περπατούν ανέμελα έξω απ’ τις γιορτινές βιτρίνες, στο πρωτοχρονιάτικο φιλί του μπαμπά, στον ήχο των τριγώνων και στα χιλιοειπωμένα τραγούδια μιας άθλιας χορωδίας που τραγουδά βαριεστημένα έξω από την είσοδο του Δημαρχείου.
Είσαι πάντα εκεί, παραμονεύεις, παρακολουθείς και σκορπίζεις με μια παιδική αφέλεια την αγάπη! Την αγάπη και τον έρωτα! Και κάπως έτσι φτιάχνεις κάθε χρόνο αυτή την ατμόσφαιρα που ονομάσαμε μαγεία των Χριστουγέννων. Κι εκεί είναι που καταλαβαίνεις πως όσο κι αν μιζεριάζεις και κλαψουρίζεις για τον κολομισθό του μήνα και για το ζευγάρι γόβες με την τριψήφια τιμή που δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσεις, μια ρυτίδα σκάει στο πρόσωπο σου. Και χαμογελάς. Γιατί μέσα σ’ όλη αυτή την μαυρίλα της ρουτινιασμένης σου πραγματικότητας ξεπροβάλλει απ’ το πουθενά μια μικρή σπίθα. Κάποιοι αλαφροΐσκιωτοι ονόμασαν πνεύμα των γιορτών και κάποιοι άλλοι, πιο ρεαλιστές ελπίδα! Κάπου εκεί βρίσκεσαι και συ κρυμμένος περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή, να εμφανιστείς, όταν οι άνθρωποι διώξουν από πάνω τους μια τεράστια υπεροψία και αλαζονεία που κουβαλούν, χρόνια τώρα!
Το ξέρω πως μια μέρα θα σε δω φάτσα φόρα να μου γελάς με εκείνο το χαρακτηριστικό, εκκωφαντικό γέλιο σου. Δε θα κάνω τίποτα! Μονάχα θα σε πάρω μια μεγάλη αγκαλιά!
Κείμενο της Αγγελικής Γεωργίου
Πίνακας: Haddon Sundblom
