Ὅταν μοῦ λείπῃς,
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης
Καράβι ἀσάλευτο ἀπομένω
Μαρμαρωμένο,
Χωρὶς ἀέρα, μὲ ριγμένα τὰ πανιά.
Γύρω ἁπλωμένη ἡ γαληνιὰ
Τρομακτική, μεγάλη
Καὶ πουθενὰ ἀκρογιάλι…
Ζωῆς σημάδι δὲν ἀφήνει
Γλάρου φτερὸ ἢ δελφίνι
Στὴν πεθαμένη θάλασσα τῆς λύπης—
Ὅταν μοῦ λείπῃς.
Ένα λιμάνι είναι μια γοητευτική διαμονή για μια ψυχή κουρασμένη από τις μάχες της ζωής. Το πλάτος του ουρανού, η κινητή αρχιτεκτονική των σύννεφων, οι χρωματισμοί της θάλασσας που αλλάζουν,
Κλεῖσε τὰ παράθυρα μὴ βλέπουν οἱ γειτόνοι, καὶ τὴν πόρτα σφάλισε καὶ σβῆσε τὸ κερί. Ἡ ἀγκαλιά μου ἐπύρωσε σὰν τὸ κερὶ καὶ λιώνει, γιὰ σφιχταγκαλιάσματα κι ὅλο καρτερεῖ. Κλεῖσε
Έτσι μικρό ήταν τ’ όνειρό μας. Μα τούτο τ’ όνειρο ήταν τ’ όνειρο όλων των πεινασμένων και των αδικημένων. Κι οι πεινασμένοι ήταν πολλοί κι οι αδικημένοι ήταν πολλοί. Και
