Η πρώτη, όπου οι αναμνήσεις είναι τόσο πρόσφατες, τόσο κοντινές, τόσο τρισδιάστατες που μπορείς να τις αποφύγεις με μερικές καλές ντρίμπλες. Με μια καλή προσποίηση τις αφήνεις πίσω να χτυπιούνται στο παρελθόν.
Ύστερα έρχονται οι μέρες όπου η μνήμη σε πονάει σαν κακός πονοκέφαλος και οι σκηνές ξαναζωντανεύουν και αντηχούν σαν τύμπανα στο κέντρο του κρανίου.
Τέλος, η νοσταλγία γίνεται αφελής, θλιμμένη, επώδυνα ευγενική. Επίμονη ωστόσο. Τη φέρνουν οι σταγόνες της βροχής που γλιστρούν σπασμένες στα κρύσταλλα, ο άνεμος που κουνάει τα κλαδιά των δέντρων, μια μοναχική κούνια που ταλαντεύεται στο πάρκο, όλοι οι κοινοί τόποι της μοναξιάς.
Η νοσταλγία, όμως, παρ’ όλο που είναι μαλθακή, δεν είναι λιγότερο επίμονη, ούτε λιγότερο κακόηθες καρκίνωμα.
Το μοναδικό πρόβλημα ήταν πως η νοσταλγία του έπεφτε στο κενό. Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει.
Δεν μπορείς να γυρίσεις σε κάτι που δεν υπάρχει, ωστόσο μπορείς να νοσταλγείς αυτό που είχες και το έχασες.
Απόσπασμα από το βιβλίο Στην ίδια πόλη υπό βροχή
Φωτογραφία: Maria Roco
