Peter Handke – Lied Vom Kindsein – Το τραγούδι της παιδικής ηλικίας

Οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες για τον καθένα μας. Και οι ωραιότερες αναμνήσεις είναι των παιδικών μας χρόνων. Φυσικά, η μνήμη πρέπει να υφίσταται μια κάποια επεξεργασία για να γίνει η ανασύσταση του παρελθόντος και να μην χαθεί η ιδιαίτερη συγκινησιακή ατμόσφαιρα, αλλιώς, μια ζωντανεμένη ανάμνηση συνήθως προκαλεί πίκρα και θλίψη. Την επεξεργασία της μνήμης, αναλαμβάνει τότε να  χρωματίσει η ποίηση. Λένε, ότι ορισμένες στιγμές της ανθρώπινης ζωής μόνο με την ποίηση μπορούν να αναπαρασταθούν πιστά. Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι η ποιητική λογική σπάνια συμπίπτει με την αληθινή ζωή.

Όταν το παιδί ήταν παιδί περπατούσε κουνώντας τα χέρια του,

ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι, το ποτάμι να είναι χείμαρρος, και αυτή η λακκούβα με νερό να είναι η θάλασσα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

δεν ήξερε ότι ήταν παιδί, όλα ήταν ένα μέρος της ψυχής,

και όλες οι ψυχές ήταν μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν είχε άποψη για τίποτα, δεν είχε συνήθειες,

καθόταν συχνά σταυροπόδι, το έσκαγε τρέχοντας,

είχε «κορυφή» στα μαλλιά, και δεν έκανε καμμία γκριμάτσα όταν φωτογραφιζόταν.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,

Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα: Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσύ;

Γιατί είμαι εδώ, και όχι εκει; Πότε ξεκίνησε ο χρόνος και πού τελειώνει το διάστημα;

Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;

Είναι μήπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυρίζω μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;

Έχοντας υπόψη «τo κακό» και τους ανθρώπους υπάρχει αυτό που λέμε «κακό» πραγματικά;

Πώς γίνεται να είμαι εγώ, έτσι όπως είμαι, και να μην υπήρχα πριν γίνω αυτό που είμαι και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι, δεν θα είμαι πλέον αυτός που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί, δεν του άρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο, ούτε το κουνουπίδι στον ατμό,

αλλά τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή «πρέπει».

Όταν το παιδί ήταν παιδί, ξύπνησε μια φορά σε ένα ξένο κρεβάτι,

και τώρα κάνει το ίδιο ξανά και ξανά.

Γράφτηκε από τον Peter Handke. Στίχοι από το ποιήμα ακούγονται στην ταινία του Wim Wenders, “Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο” (Der Himmel über Berlin) [Φτερά του έρωτα] 1987.

*Κείμενο του Παύλου Καρπίτη

Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google News