Στην Ελλάδα, την δεκαετία του 50′, υπήρχε ένα ειδικά διαμορφωμένο κουτί, η βρεφοδόχος, όπου πολλοί γονείς εγκατάλειπαν τα βρέφη τους διότι δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν. Βρισκόταν στους εξωτερικούς τοίχους των βρεφοκομείων και χωρούσε μέχρι 2 μωρά. Αν οι γονείς το έβρισκαν γεμάτο, το άφηναν στα σκαλιά.
Οι κύριοι λόγοι που το εγκατέλειπαν ήταν η φτώχια ή ότι ήταν εξώγαμο, κάτι ντροπιαστικό για την εποχή. Γι’ αυτές τις οικογένειες, το κουτί ήταν η εύκολη λύση. Πρόσφερε την ανωνυμία στην πράξη και μια ελπίδα για την τύχη του βρέφους.
“Κιβώτιον ευμέγεθες δυνάμενον να χωρεί έως δύο βρέφη εξηπλωμένα. Το τοιούτον εντοιχίζεται παρά την εξώθυραν των βρεφοκομείων, προς τον σκοπόν να εκτίθενται εν αυτώ κρυφά τα δι’ ένα οιονδήποτε λόγον απορριπτόμενα ή εγκαταλειπόμενα νεογνά ή βρέφη. Ως δε ήθελεν αποτεθεί εκεί το παιδίον, αυτόματος ηλεκτρικός κώδων αγγέλλει την πράξιν ταύτην της εγκαταλείψεως”.
Μεγάλη Ελληνική εγκυκλοπαίδεια
Η βρεφοδόχος έσωσε πολλά παιδάκια, άλλα χάθηκαν και πολλά. Στο βιβλίο της φωτογράφου Βούλα Παπαϊωάννου, “Λεύκωμα ζωής”, αναγράφει πως μόνο στο δημοτικό βρεφοκομείο Αθηνών, κατά την τριετία 1947 με 1950, πέθαναν 230 βρέφη, κυρίως, λόγω έλλειψης φαρμάκων.
