Νιώθεις ότι έρχονται Χριστούγεννα;

Πάνε χρόνια που τα Χριστούγεννα περνούν χωρίς να νιώσω τίποτα και αυτό είναι λυπηρές, γιατί τα Χριστούγεννα είναι μέρες αγάπης, χαράς, ανεξαρτήτως θρησκείας. Δεν είναι ανάγκη να είσαι χριστιανός για να νιώσεις πως οι συγκεκριμένες μέρες απλώνουν στον κόσμο όμορφα συναισθήματα.

Δυστυχώς, εγώ δεν το νιώθω εδώ και κάποια χρόνια, έτσι κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, αναζητώ πάντα ένα σημάδι που θα μου δείξει ότι όντως ήρθαν τα Χριστούγεννα, κάτι που θα με σημαδέψει και θα με ξυπνήσει από τον λήθαργο που ζω.

Λοιπόν, αυτό το θεόσταλτο σημάδι ήρθε σε ‘μένα πριν από μερικές βδομάδες, όταν ήμουν στην Πράγα. Η πρωτεύουσα της Τσεχίας είχε ήδη στολιστεί στα γιορτινά  αλλά εγώ δεν ένιωθα κάτι τέτοιο. Μου έλειπε εκείνο το σημάδι και συνέχεια το σκεφτόμουν. Όντως υπάρχει αγάπη ακόμη σ’ αυτόν τον κόσμο που ζούμε;

Το μεσημέρι εκείνης της μέρας πήγα να φάω ένα burger, που για κακή μου τύχη μέσα είχε ένα μικρό κοκαλάκι. Καθώς μασούσα το φαγητό, μάσησα απότομα το κοκαλάκι όπου μου θρυμμάτισε το δόντι.

Με έπιασε η απελπισία και θυμός. Που να βρω τώρα γιατρό να μου φτιάξει το δόντι μου σε μια χώρα που λίγοι μιλούν μια γλώσσα που εσύ ξέρεις να συνεννοηθείς στο περίπου;

Άρχισα να ρωτώ δεξιά και αριστερά για γιατρό αλλά δυστυχώς δεν έβρισκα κάτι. Όσους ιδιώτες πιάσαμε τηλέφωνο, κανείς δεν δεχόταν να με δεχθεί. Εν τέλει μας είπαν για ένα δημόσιο νοσοκομείο έτσι με το GPS του κινητού μου κατάφερα να πάω.

Όταν ήρθε η σειρά μου η οδοντίατρος με ρώτησε “Έχετε ασφάλεια;”. Εγώ της απάντησα πως είμαι τουρίστας και της εξήγησα το ατυχές μου περιστατικό. Της είπα κιόλας πως δεν έχω πρόβλημα να πληρώσω το οποιοδήποτε ποσό. Η κοπέλα χαμογέλασε και μου είπε “Δυστυχώς δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω αν δεν έχεις ασφάλεια ή αν δεν… κτλ. Μπορώ όμως να του ρίξω μια ματιά και να σε συμβουλέψω να πάρεις ένα χάπι για τον πόνο”.

Η ευγενέστατη κοπέλα είδε την κατάσταση του δοντιού μου και μου είπε: “Να σου πω…. θα στο φτιάξω αλλά δεν θα πεις σε κανένα πως ήρθες εδώ.” Εκείνη την στιγμή ένιωσα μια αγαλλίαση, πραγματικά όμως.

Όταν τελείωσε με το δόντι μου, έβγαλα το πορτοφόλι μου και ρώτησα τι πρέπει να πληρώσω… “Τίποτα δεν έχεις να πληρώσεις. Να περάσεις όμορφα τις διακοπές σου στην Πράγα”. Τότε είδα εκείνο το σημάδι που έψαχνα. Όντως υπάρχει ακόμη αγάπη και συμπόνια στον κόσμο που ζούμε.

Υ.Γ.
Εύχομαι σ’ όλους χρόνια πολλά με υγεία. Πάντα με χαμόγελο στα χείλη.
Ειδικές ευχές να δώσω στον Μιχάλη Κατράκη, Κώστα Πατίνιο και Δημήτρη Σούκουλη για τα βιβλία που εκδώσαν, να είναι καλοτάξιδα αλλά και στον Ιάσωνα Σταυράκη για την ποιητική συλλογή που θα εκδώσει σύντομα. 

Άμα γουστάρεις, ακολούθησε το Περιθώριο στο Google News