Τις προάλλες είχα τα γενέθλια μου και είχα πάει στον φούρνο της γειτονιάς, για να πάρω κάποια κεραστικά.
Η κοπέλα που με εξυπηρετούσε μιλούσε άπταιστα τα ελληνικά αλλά με μια ιδιαίτερη προφορά που παρέπεμπε σε γαλλόφωνες χώρες. Όπως κάνω συνήθως, με όλους τους ξένους που συναντώ, την έπιασα κουβέντα.
* Από πού κατάγεστε, αν επιτρέπετε; (είπα με χαμογελώ).
* Από το Παρίσι
* Το όμορφο Παρίσι έτσι;
* Το Παρίσι είναι όμορφο μόνο για τους τουρίστες, όχι για τον κόσμο που μένει εκεί.
* Δηλαδή σαν την Κύπρο δεν θα βρεις πουθενά… (της είπα με χιουμοριστικό τρόπο).
* Ναι σαν την Κύπρο μας δεν βρίσκεις αλλού. Πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που μένουμε σ’ αυτόν τον τόπο.
Αυτή ήταν η συζήτηση που είχα με την γαλλίδα, που ζει μόνιμα στην Κύπρο και από τότε με βασανίζει το ερώτημα αν όντως αγαπάμε τον τόπο μας και νιώθουμε τυχεροί που ζούμε εδώ.
Πάντως μου έκανε εντύπωση που είπε σαν την Κύπρο ΜΑΣ. Μεγάλο πράγμα να νιώθεις ντόπιος σε μια ξένη χώρα και να την αγαπάς σαν να είναι δικιά σου.
© 2024 Περιθώριο. Powered by Novoopus
Pingback
διονύσης μάνεσης
December 4, 2018 at 7:35 pm
Ωραία ανάρτηση 🙂 Κι ωραία καταλήγει στην τελευταία πρόταση (” Μεγάλο πράγμα να νιώθεις ντόπιος σε μια ξένη χώρα και να την αγαπάς σαν να είναι δικιά σου.”). Θα συμπλήρωνα πως ακόμα μεγαλύτερο είναι αυτή η ξένη χώρα να σου επιτρέπει να την αγαπάς σα να είναι δικιά σου. Για να μην πω να σε προτρέπει.Ευτυχείς, όταν θα φτάσουμε εκεί.
ΥΓ. Κάνει ωραίες μπαγκέτες, λοιπόν, ο φούρνος;
ΥΓ2. Και βέβαια, χρόνια σου πολλά και καλά!
Chris Pinturicchio
December 6, 2018 at 2:25 pm
Ναι έχεις απόλυτο δίκαιο Διονύση μ’ αυτό που έγραψες ότι ακόμα μεγαλύτερο είναι αυτή η ξένη χώρα να σου επιτρέπει να την αγαπάς σα να είναι δικιά σου. Όσο για τις μπακέτες, θα πρέπει να έρθεις να δεις με τα μάτια σου, να γνωριστούμε και να σε κεράσω και τον καφέ 🙂 Ευχαριστώ ιδιαίτερα για τις ευχές.