Σε κάθε πόλεμο, πολλές ιστορίες μένουν στο ράφι για διάφορους λόγους. Μια απ’ αυτές είναι οι θάνατοι των κωφών ανθρώπων οι οποίοι για πάρα πολλά χρόνια έμειναν στο περιθώριο της ιστορίας λες και δεν έγιναν ποτέ.
Εμείς θα επικεντρωθούμε στους θανάτους του Α’ παγκοσμίου πολέμου αναφέροντας πληροφορίες που περισυλλέχθηκαν από τοπικές και εθνικές εφημερίδες της εποχής, όπως για παράδειγμα την British Deaf Times που το αναγνωστικό της κοινό ήταν κυρίως κωφοί.
Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, δημοσιεύθηκαν στις εφημερίδες και σε άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, διάφορες προειδοποιήσεις, μέτρα και συμβουλές προς τον κόσμο για να προστατευτεί. Μια εξ’ αυτών, ήταν οι κωφοί να συνοδεύονται πάντα από ένα άτομο που ακούει γιατί ήταν επικίνδυνο. Ο λόγος γι’ αυτήν την προειδοποίηση ήταν γιατί όσοι δεν υπάκουαν στις διαταγές του στρατού και των υπευθύνων της ασφάλειας της χώρας, οι στρατιώτες είχαν οδηγίες να τους πυροβολούν.
Δυστυχώς πολλοί κωφοί δεν ήταν ενήμεροι για τα μέτρα ή δεν είχαν την ευκαιρία να συνοδεύονται από άτομα που άκουαν, έτσι χιλιάδες κωφοί σκοτώθηκαν διότι αγνοούσαν τις διαταγές του στρατού που τους φώναζαν να σταματήσουν στο δρόμο, είτε γιατί περπατούσαν σε περιοχές που δεν επιτρεπόταν, όπως για παράδειγμα κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές των τραίνων.
Αφήνωντας τους θανάτους, να αναφέρω πως αν και οι κωφοί δεν δικαιούνταν να καταταγούν στο στρατό, πολλοί προσφέρθηκαν βοηθήσουν τις χώρες τους στον πόλεμο, υπηρετώντας σε διάφορα πόστα όπως στην κατασκευή βόμβων, πυρομαχικών νοσηλευτές, μάγειρες, σκαπανείς κτλ.
Μάλιστα, κάποιοι θαρραλέοι αψήφησαν τις νομοθεσίες και κατάφεραν να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του πολέμου, όπως ο ημικωφός Gomer Jones, που δεν είχε όραση στο δεξί του μάτι, ο κωφάλαλος Harry Ward, ο Frederick Morffew και άλλοι.
Κλείνοντας να υπενθυμίσω ένα παλιό κείμενο που είχα γράψει, για μια υπόθεση νεκρού κωφού στην Κύπρο μας κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα 55′-59′.
διονύσης μάνεσης
September 25, 2018 at 6:39 pm
Είδες, που το έλεγα στην προηγούμενη ανάρτησή σου; Άδικο είχα;
Για τα πρωτότυπα θέματα λέω..
Κι όχι για να κυνηγάμε την πρωτοτυπία, αλλά για να ανοίγουμε την οπτική μας στο παράθυρο του κόσμου..Και να οξύνουμε με ευαισθησία τη ματιά μας.
Είδες; Πολλές φορές μόνο όταν ανήκεις σε μια μειοψηφική ομάδα μπορείς να καταλάβεις σε βάθος και πλάτος τα θέματα που αντιμετωπίζει. Πολλές φορές τα ευκόλως εννοούμενα για τους άλλους δεν είναι καθόλου έτσι για κάποιους άλλους (στην περίπτωσή μας για τους κωφούς).
Χαιρετισμούς
Chris.Pinturicchio
September 27, 2018 at 4:45 pm
Με κολακεύεις απίστευτα Διονύση και σ’ ευχαριστώ πολύ. Είναι πολύ όμορφα τα λόγια.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σου αρέσουν τα κείμενα μου. Νιώθω ότι καταλαμβαινόμαστε και ας είμαστε μίλια μακριά ο ένας από τον άλλο. Θα χρησιμοποιήσω κιόλας κάτι από τα σχόλια σου στο front page μου. Σ΄ ευχαριστώ και πάλι.
Κωνσταντίνα Κοράκη
October 1, 2018 at 7:09 pm
Από τα κείμενα (και τα δύο) που σου προσφέρουν… Μπράβο!
Chris.Pinturicchio
October 2, 2018 at 1:16 pm
Σε ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνα. Καλό μήνα
makestorytelling
December 11, 2018 at 8:24 pm
Η θεματολογία σου διαφέρει τόσο από τα τετριμμένα… όπως και ο τρόπος προσέγγισης σου.
Chris Pinturicchio
December 12, 2018 at 7:44 am
Σας υπερ-ευχαριστώ για τα όμορφα σας λόγια.
makestorytelling
December 12, 2018 at 10:03 am
Μας; Στον ενικό μπορείς να μου “μιλάς¨. Δεν είμαστε τόσοι πολλοί… Βούλα με λένε. Χάρηκα & καλώς σε βρήκα!
Chris Pinturicchio
December 12, 2018 at 10:12 am
Να ‘σαι καλά Βούλα! Χάρηκα 🙂